Op 2 augustus wordt in Floreffe nabij Namen de twaalfde editie van Esperanzah! op gang getrokken: het begin van drie dagen muziek, straatartiesten en films in het prachtige decor van de plaatselijke abdij.

Het muzikale verhaal van Esperanzah! valt nog het best te vergelijking met dat van Couleur Café, maar dan op kleinere schaal: ideaal dus voor diegenen die niet dol zijn op mensenmassa’s, maar wel op hiphop, reggae, traditionele Afrikaanse muziek, dance en rock.

Verspreid over de podia van de Côté Cour, de Côté Jardin en Découvertes treden er 35 artiesten en bands op, de straatmuzikanten en fanfares die elders te horen zijn niet meegerekend. Inhoudelijke of muzikale profilering van de podia is voor de organisatoren duidelijk niet de grootste zorg, want op alle drie is het komen en gaan van muzikanten van diverse pluimage en nationaliteit.

Vrijdag

Op de openingsdag springt vooral het programma van de Côté Jardin in het oog met onder andere de jonge Amerikaanse zangeres Valerie June die vorig jaar voor het eerst een cd op een label uitbracht. ‘Pushin’ Against a Stone’ (opgenomen met o.a. Booker T. Jones van Booker T. & the M.G.’s) staat vol country, blues, folk en soul. Ze groeide niet voor niets op in Tennessee, waar ze leerde zingen in de kerk. Toch heeft ze geen krachtig, donker of uitgesproken warm geluid ontwikkeld. Een probleem hoeft dat echter niet te zijn, want met haar hoge, lichte en wat scherpe stem krijgt haar muziek net een eigen, wat meisjesachtige toets.

Woodkid
Woodkid
Ook van het meer verfijnde kaliber is Woodkid, als Yoann Lemoine regisseur van videoclips van ondermeer Kate Perry, Taylor Swift, Moby en Rihanna en meermaals genomineerd voor een MTV Video Music Award. In maart, twee dagen na zijn dertigste verjaardag, verscheen zijn debuut-cd ‘The Golden Age’. Hierop laat Woodkid zich horen als een zanger ergens tussen Ron Sexsmith, Anthony Hegarty en Baby Dee met een zwak voor orkestrale arrangementen: van kamermuziekbezetting tot een volledig orkestgeluid, inclusief buisklokken, orgel, koor en elektronische vervormingen.

June en Woodkid worden voorafgegaan door de politiek bewuste soul, jazz, funk, reggae en Afrobeat van het Canadese The Souljazz Orchestra, een band waarvan de muzikanten samen vlot dertig instrumenten bespelen.

Op het podium van de Côté Cour is het uitkijken naar Mama Rosin. Zwitserland staat niet meteen bekend als een rockmekka, zeker niet als de gitaren het gezelschap krijgen van Midden-Amerikaanse cajun en zydeco. Het is even wennen aan de Franse teksten van Mama Rosin, maar de band kan ondertussen heel mooie adelbrieven voorleggen. Zo waren ze de backingband van Jon Spencer tijdens diens tour in 2012, waarvoor de Amerikaan bedankte met het produceren van Mama Risons laatste release ‘Bye Bye Bayou’.

Naast Mama Rosin staan voor de eerste dag van Esperanzah! ook de Belgische electrofunkers van The Peas Project op het programma, zes jaar na hun eerste passage en Floreffe, naast de Duitse, uit Sierra Leone afkomstige reggae-singer-songwriter Patrice, producer van het debuut van Selah Sue. De late uurtjes komen voor rekening van de live disco, house en electrorock van Rocky en het Zuid-Amerikaanse dance-duo Goldfish dat ook met live gespeelde instrumenten in de weer is en al eerder het mooie weer maakte op Glastonbury en op Ibiza.

Bij de Découvertes wordt meer de kaart van de wereldmuziek getrokken, met Ikiyago Legacy: Les Tambourinaires du Burundi, de Afro-reggae van de Teranga Band en de alterlatino (wat staat voor een poppy mengeling van reggae en latin) van Chicos y Mendez, inderdaad een verwijzing naar de bekende Zuid-Amerikaanse activist Chico Mendes.

Zaterdag

Op de tweede dag staat het podium van de de Côté Cour in het teken van de reggae, met Protoje & The Indiggnation uit Jamaica, het Franse Dub Inc en de uit Burkina Faso afkomstige Sana Bob die een sterk Afrikaanse gekleurde variant laat horen.  

Akua Naru
Akua Naru
Tussen deze verschillende reggaevarianten in, speelt het Franse Zoufris Maracas Frans chanson op z’n Afrikaans met invloeden van soukous en rumba. Met dreadlocks, maar los van alle reggae staat Akua Naru, een Amerikaanse mc met Nigeriaanse roots die twee jaar geleden het positieve en warm klinkende ‘The Journey Aflame’ uitbracht. De combinatie van hiphop en soul inspireerde heel wat journalisten tot vergelijkingen met Erykah Badu, iets waar Naru’s persoonlijke, poëtische, maar ook expliciete teksten toe bijdragen. Vorig jaar bracht ze de dubbel-lp ‘Live & Aflame Sessions’ uit, waarop ze nummers van ‘The Journey Aflame’ in uitgebreide bezetting brengt, met blazers, strijkers, een ritmesectie een dj, maar op het podium beperkt ze haar band Digflo tot een zeskoppige formatie.

Meer straffe vocalisten zijn er te vinden op de Côté Jardin en ver moeten die niet altijd gezocht worden. Afgaande op de enthousiaste reacties die Mélanie De Biasio kreeg op haar tweede album ‘No Deal’, mag deze uit Charleroi afkomstige zangeres als een van de revelaties van 2013 bestempeld worden. Jazzjournalisten struikelden zowat over elkaar om De Biasio lof toe te zwaaien. Nochtans is haar album geen standaard jazzplaat, hoewel De Biasio’s stem bij momenten wel aan Nina Simone doet denken. Misschien net daarom dat ‘No Deal’ zo’n breed publiek kan aanspreken: van jazz- en filmmuziekfans tot zij die smelten van Sade.

Nog zo’n meteen herkenbare stem is die van Cody ChesnuTT, de gehelmde soulzanger die vorig jaar met ‘Landing On a Hundred’ zijn eerste nieuwe cd in tien jaar uitbracht. De rijke achtergrond van strijkers en blazers laat hij op het podium voor wat het is, maar zelfs met een basic band, blijft zijn muziek sexy en heerlijk soepel, zoals enkele weken geleden nog te horen was op Couleur Café.

Voor het openen en het sluiten van de Côté Jardin wordt een beroep gedaan op respectievelijk de cumbia en chamamé van de Argentijnse La Yegros en de wereldsterren van het Orquesta Buena Vista Social Club met Omara Portuondo en Eliades Ochoa: een succesnummer dat al anderhalf decennium allerlei zalen en weiden doet vollopen, maar waarvan het verhaal zo ondertussen wel wat opgedroogd is.

Het podium met de Découvertes kleurt net als de eerste dag Belgisch. Het Bernard Orchestar, dat ook op andere momenten op het terrein te horen zal zijn, brengt het klassieke Balkanrepertoire en eigen composities. Jawhar & Shibatas van en met de Tunesische singer-songwriter Jawhar Basti zoekt het meer in het Midden-Oosten en beatboxer Primitiv, Belgisch kampioen in 2010 en vice wereldkampioen online een jaar eerder, verdedigt als afsluiter de hiphopkleuren.

Zondag

Meer hiphop valt er te rapen op de slotdag van Esperanzah! en wel verspreid over de drie podia. De Belgische mc’s Scylla en Nina Miskina staan respectievelijk op de Côté Cour en de Découverts, terwijl hun Franse collega Keny Arkana de eer heeft de muzikaliteiten op de Côté Jardin af te sluiten.

Rokia Traoré
Rokia Traoré
Voor de rest wordt dit laatste podium vooral het decor van enkele straffe dames die al enkele jaren meegaan. Voor An Pierlé begon het allemaal zeventien jaar geleden met de Rock Rally waar ze met een cover van Gary Numans ‘Are Friends Electric’ de aandacht trok. De laatste jaren was ze echter vooral met haar band White Velvet actief, maar op haar nieuwste album ‘Strange Days’ keert ze terug richting het geluid van haar begindagen: met een centrale rol voor de piano en bijgevolg weinig om zich achter te verbergen. Dat heeft Pierlé ook niet nodig, want naast haar klare stijl van componeren is ook haar flexibele stemgeluid, inclusief de Kate Bush-achtige hoogte, nog steeds intact.

Net als Pierlé kwam ook de Malinese Rokia Traoré eerder dit jaar met een nieuwe plaat op de proppen. ‘Beautiful Africa’ laat opnieuw de fris tintelende en schommelende ritmiek van Traorés vaderland horen. Voor dit album kreeg de zangeres, die in haar beginjaren nog samenspeelde met Ali Farka Touré, de hulp van producer John Paris (PJ Harvey, Eels, Sparklehorse). Niet dat ze echt externe hulp nodig heeft om te scoren, want met haar album ‘Bowmboï’ haalde ze in 2003 een BBC 3 World Music Award binnen (een van die weinige muziekprijzen die nog garant staan voor kwaliteit) en zes jaar later kreeg ze de trofee als beste artiest bij de Songlines Music Awards.

Tussen dit elegante vrouwelijke “geweld”, moeten de heren van het Franse HK & Les Saltimbanks zich staande weten houden, maar ze hebben met hun sociaal bewogen rock en reggae dan ook iets te zeggen. Het bewijs daarvan is te horen op hun recentste album, met nummers als ‘Amsterdam’ van Jacques Brel en ‘Indignez-vous’, een verwijzing naar en een eerbetoon aan Stéphane Hessel.

SKIP&DIE
SKIP&DIE
De Côté Cour is op zondag het domein van de betere beats met het Franse Deluxe dat grossiert in een eclectische mix van hiphop, reggae, drum’n’bass, electro en vintage jazz die doet denken aan Chinese Man. Niet toevallig dus dat de muzikanten van Deluxe op het label van hun bekendere collega’s zitten. Talking labels: weinig Belgische platenhuizen vinden internationaal zo’n weerklank als het Brusselse Crammed. Uit deze catalogus stond vorig jaar Staff Benda Bilili op Esperanzah! en dit jaar worden de kleuren verdedig door SKIP&DIE, het geesteskind van de Nederlandse producer Jori Collignon (Nobody Beats the Drum) en de uit Zuid-Afrika afkomstige zangeres en kunstenares Cata.Pirata (Catarina Aimée Dahms). Hun vorig jaar uitgekomen ‘Riots in the Jungle’ is een broeierig stoofpotje van cumbia, electro, hiphop, Balkan en Indische kruiden: voer voor de fans van Bomba Estéreo en Tamiltijgerin M.I.A.

De ereplaatsen op de slotdag zijn echter voor twee oudgedienden: de skapunkers van Mad Caddies en het Britse Asian Dub Foundation,  stamvaders van de Asian beats die hiphop, dub en ragga al mixten met Aziatische klanken toen dit nog niet hip was.

Voor de Découvertes wordt ook op de slotdag de nationale kaart getrokken met de rock-funk-brassbandblazers van Human Sound System en de percussionisten van Lokomotiv. Deze slagwerkbende onder leiding van Jo Zanders loopt met zelf gemaakte of verbouwde trommen, shakers, kalebassen en schelpen een heel eigen parcours. Niet bang van complexe ritmes uit verschillende culturen, dito structuren en vooral een opvallend rijk geluid, zijn ze veel meer dan een de zoveelste murga die, bij gebrek aan nieuwer, op het publiek wordt losgelaten. 

Naar goede gewoonte is Esperanzah! meer dan alleen muziek. Naast theater en films springt vooral de sociale en ecologische profilering van het festival in het oog, iets waar de organisatie veder in gaat dan hun collega’s van Couleur Café of Sfinks. Verdere info hieromtrent is, net als de randprogrammatie, te vinden op de website van het festival.

Meer over Esperanzah! 2013


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.