Vorig jaar mochten de organisatoren Vort’n’Vis en Genet Records voor Ieperfest zomaar eventjes een (veganistische) taart met twintig kaarsjes uitblazen. Daarmee laat het festival alle andere Europese hardcore-evenementen mijlen ver achter zich. Het oudste en nog steeds één van de meest authentieke punkfestival in Europa raast echter voort en pakt, na een succesvolle wintereditie, uit met een programma vol internationale knallers dat alweer enorm tot de verbeelding spreekt.
Uniek aan dit driedaagse evenement is echter niet uitsluitend het keihard gitaarwerk dat voortdurend om de oren van het publiek wordt geknald, maar de sfeer die er huist. In een filosofie die een doorgedreven respect voor de natuur erg hoog in het vaandel draagt, heerst immers ook respect voor elkaar, al heeft de organisatie meer en meer moeite om dat ook aan het internationaal publiek duidelijk te maken. Hoe het ook zij, de kleinschaligheid van het festival en het ontzettende close contact met de meest tot de verbeelding sprekende punk- of hardcorebands, is sowieso voor een unicum op zich. Een kleine top-10:
Adolescents - 9 augustus
Het zal wel, wie al meer dan dertig jaar onversneden Californische punkrock maakt, mag zich stilaan “volwassen” noemen. Toch komen de legendarische Adolescents, die een turbulente geschiedenis vol splits en personenwissels achter de rug hebben, pas voor de eerste keer op Ieperse bodem. Te weten dat zowat de hele golf Amerikaanse pretpunkbands -van Bad Religion tot NOFX, Blink 182 tot The Offspring- dit combo als lichtend voorbeeld afschildert, betekent toch iets. De vijfde studioplaat van enig oorspronkelijk lid Tony Reflex en zijn achterhoede, ‘The Fastest Kid Alive’, blinkt dan ook uit door zijn spontaniteit en gevatte riffs. Het leek de heren zo goed te bevallen, dat net voor de passage op Ieperfest, de zesde plaat in 33 bestaansjaren uit de persen zal rollen. Deze show belooft dan ook alvast een blik op ‘Presumed Insolent’, een album dat het hopelijk even hoog op heeft met termen als punk en zelfrelativering.
Black Flag - 9 augustus
Misschien nog het meest tot de verbeelding sprekend van de 21ste editie van dit evenement is de komst van het legendarische Black Flag, door velen nog steeds beschouwd als de allereerste hardcoreband. “A white flag means surrender, a black flag means anarchy”, zo stelt oerlid Greg Ginn voorop. Dit jaar nog besloot hij samen met de eerste grote frontman -en voorganger van de energieke legende Henry Rollins- Ron Reyes de legende nieuw leven in te blazen en werd een reünie en wereldtournee aangekondigd. Maar daar houdt het niet op! De heren gaven op 2 mei een gloednieuw nummer ‘Down in the Dirt’ vrij via hun website, de voorbode van een heus nieuw album dat het fabuleuze ‘In My Head’ uit 1985(!) moet opvolgen. Altijd spannend wat zoiets zal geven, maar volgens eerste YouTube-beelden is de band het opbouwen van lange spanningsbogen, het uitvinden van lekker hoekig rollende rock’n’rollpartijen en het leggen van gepaste gitaarexplosies nog niet verleerd.
Coffins - 10 augustus
D.R.I. - 11 augustus
Als je al meer dan dertig jaar het etiket ‘Dirty Rotten Imbeciles’ meedraagt moet je wel over een erg hoog zelfrelativeringsvermogen beschikken. Toch lijkt de cross-over thrash van deze vier Amerikanen daar met titels als ‘I Don’t Need Society’ en ‘I’d Rather Be Sleeping’ weinig last van te hebben. Na enkele jaren afwezigheid sloegen deze genrepioniers terug met dodelijk snelle riffs, agressief kick en hi-hat geweld en meeschreeuwbare vocalen. De band rond zanger Kurt Brecht en gitarist Spike Cassidy is onstopbaar en zal de Ieperse weiden voorzien van gigantische moshpits en vele crowdsurfers.
UPDATE: Omwille van het vaststellen van een ernstige ziekte bij gitarist Spike Cassidy heeft D.R.I. zijn Europese tour last minute moeten cancellen. We blijven hen desalniettemin steunen en wensen hem en de band het beste toe!
Jello Biafra and the Guantanamo School of Medicine - 9 augustus
Een mondvol woorden heeft oerpunker Jello Biafra altijd gehad. Anti-politieke statements, de destructieve kracht van de mensheid of de immer latente aanwezigheid van terroristische gevaren zijn Jello Biafra zijn ding, al vanaf hij 80’s punkhardcorelegende Dead Kennedys oprichtte. Biafra’s scherpe tong wordt op hoog niveau beschouwd als vijand van de staat. Terwijl de profetische frontman eindelijk bevrijd is van de lange processen en schadeclaims van zijn oude band (die onder naam Dead Kennedys opnieuw rondtoert), heeft hij met zijn Guantanamo School of Medicine een nieuwe adem gevonden. De band flirt met surf, rockabilly, rock’n’roll en stoner en gooit daar een stevige scheut punkattitude overheen. Bovenal zindert echter de vibrerende horrorstem van Jello Biafra, een permanente golf van ironie en maatschappelijke spot in het publiek slingerend.
Leng Tch'e - 10 augustus
Niet alleen Napalm Death maar ook onze landgenoten Leng Tch’e mogen op Ieperfest met de grindscepter zwaaien. De muziek van dit viertal valt het best te omschrijven als een mokerslag in het gezicht waar zelfs Chuck Norris voor zou terugdeinzen. Leng Tch’e doet al jaren gewoon lekker hun eigen loeiharde ding zonder zich van iets of iemand wat aan te trekken. Van het lijflied ‘The Fist of Leng Tch’e’ tot het heerlijke deathgrind nummer ‘Totalitarian’ (met gastbijdrage van Napalm Deaths Barney) staat de band als een paal in de grond en deinst ze voor niets of niemand terug. Buiten voor beruchte advocaten van beruchte mensen misschien. “Fuck censorship!”
Length of Time - 11 augustus
Madball - 11 augustus
Madball is zonder enige twijfel een van de bekendste en meest pure New Yorkse hardcorebands die er op de aarde rondlopen. De band rond zanger Freddy Cricien en bassist Hoya doet al sinds dag één stug zijn ding, compleet met gang shouts, bevlogen teksten en een lekker agressieve drive en dat leverde hen geen windeieren op. Madball is misschien niet de groep die het meest in de aandacht staat, maar wanneer ze opduiken, meppen ze de concurrentie plat. Live geeft dat zonder enig probleem vonken, dus dit is een band die eigenlijk niet gemist mag worden.
Napalm Death - 10 augustus
Het twee seconden(!) durende nummer ‘You Suffer...But Why?’ lijkt wel een filosofische stelling, maar is nooit echt zo bedoeld. Of misschien toch een beetje, want grindcoregrootmeesters Napalm Death kunnen zich met hun politiek geëngageerde teksten, ongenuanceerde meningen en linkse bindteksten als grote muzikale denkers beschouwen. En dat in een genre dat voor een ongeoefende luisteraar klinkt als een totale brij. Het in 1987 verschenen debuutalbum ‘Scum’ brak potten met de daarvoor bijna nog nooit eerder geziene combinatie van de mentaliteit en het geluid van hardcore punk met de extremiteit van metal. De plaat stond vol compromisloze nummers zonder fratsen; rechttoe rechtaan is de slagzin van dit Engels viertal. De drums beuken bovenop de krijsende strot van legendarische frontman Barney Greenway en bassist Shane Embury slaat ongestoord op zijn snaren. De perfecte muziek om de zorgen over of je tent er nog wel staat even te vergeten.
The Setup - 10 augustus
The Setup timmert gestaag aan de weg en gaandeweg krijgt hun hardcore iets minder metal en iets meer melodie, maar dat maakt de impact van het geheel er niet minder om. Zo is hun laatste wapenfeit 'This Thing of Ours' (profetische titel) zonder twijfel hun voorlopig sterkste schijf, met een goede balans tussen hardcore, punk, een vleugje metal en wat melodie. Maar dat neemt niet weg dat aan de basis niet getornd werd. Nog steeds grossiert The Setup in aanstekelijke en fluks doorpompende hardcore met ballen, die vandaag de dag beter gerijpt aan de wereld wordt gepresenteerd.
