De timing kan niet beter. De wereld vergaat stilaan in een maalstroom van financiële crisi, het consumentenvertrouwen zit op een dieptepunt en koning winter nadert met rasse schreden het noordelijke halfrond. Ideale omstandigheden voor de droeve maar prachtige metal van Insomnium. Tijd dus om een blik tristesse open te trekken, en door de kille nacht naar Trix af te zakken. Het zal zijn omdat Finnen niet graag tijdens de zomer buitenkomen, maar de melodische death metal die de bands deze avond spelen kan ook maar tot zijn recht komen in donkere, bange dagen.
Het is afwachten of de veranderingen in de line-up van Before The Dawn goed zijn verwerkt: in juni van dit jaar stopte de helft van de band er namelijk mee. Om welke redenen dan ook, zoiets moet toch altijd opgevangen worden, hopelijk laten de veranderingen geen sporen na in de live uitvoering van de nummers. Dat zou dubbel zonde zijn omdat de band in de laatste jaren zijn geluid leek gevonden te hebben: een mix van snedige death metal met erg melodische invloeden. Zeker in dit genre is de keuze voor cleane vocalen geen evidentie, maar Tuomas Saukkonen slaagt er echter als geen ander in om een evenwicht te vinden tussen melodie en agressie. Wat ze op hun laatste worp, 'Deathstar Rising', opnamen was van uitstekende kwaliteit en ook van het schitterende 'Deadsong' passeren er hopelijk een aantal nummers. Gelet op de albumtitels gaat er nogal veel dood in de wereld van deze Finse formatie, maar gelukkig wordt er ook veel opgebouwd: prachtige melodieën, schitterende akkoorden en magnifieke geluidsmuren.
De hoofdplaats op de affiche is weggelegd voor Insomnium, die met hun mix van doom en death metal de laatste jaren een schare trouwe volgelingen wisten te vergaren. Ook zij veranderden de laatste jaren niet meer te veel aan hun sound, maar bouwden geduldig voort op de fundamenten die ze legden op 'Above The Weeping World' en 'Across The Dark'. Dat resulteerde dit jaar in 'One For Sorrow', dat haast unaniem lovend werd ontvangen. Hierop gaan de melancholische Finnen verder op onderzoek in duistere wouden en donkere gedachten. Hoewel hun muziek niet meteen vrolijkmakend is, kan ze wel leiden tot een enorme euforie. De klankmuur die op hun live optredens wordt opgetrokken is zo overweldigend dat weerstand nutteloos is, enkel de totale overgave tegenover de muziek is mogelijk: platgewalst worden door de loodzware akkoorden, de zware grunts van frontman Niilo Sevänen en de prachtige klankentapijten die de heren van Insomnium weven.
