Nog welgeteld één editie is Jazz à Liège verwijderd van haar 25-jarig jubileum. Desondanks haalt de organisatie dit jaar al enkele grote namen uit de kast, met op kop Paolo Conte, Archie Shepp en Dave Holland. Geen klein bier voor een festival dat overwegend in de schaduw staat van haar grote Vlaamse broertjes Jazz Middelheim en Gent Jazz.

Thomas Dutronc (foto: Yann Orhan)
Thomas Dutronc (foto: Yann Orhan)
Er heerst tegenwoordig bijna eensgezindheid onder organisatoren over het feit dat grote jazzfestivals niet kunnen overleven zonder popmuziek. Een brede programmatie is voor niemand ook echt een probleem, alleen moet men er voor waken dat de core business (jazz in al zijn facetten) niet wordt verwaarloosd en op dat vlak durven vele evenementen jammer genoeg wel eens uit de bocht te gaan. De organisatie van Jazz à Liège geeft in deze het goede voorbeeld en zet slechts twee grote popacts op de affiche, die bovendien nog stevige linken vertonen met de jazzmuziek. Zo is bij zanger en gitarist Thomas Dutronc de geest van Django Reinhardt regelmatig aanwezig. De zoon van Jacques Dutronc en Françoise Hardy speelde dan ook in verschillende manouche-groepen, waaronder een project van de bekende gitarist Biréli Lagrène. Het korrelige stemtimbre van de Italiaan Paolo Conte is dan weer een genre op zich. Men vergelijkt hem wel eens met Jacques Brel en Tom Waits, maar uiteindelijk blijft het toch gewoon de Italiaanse jazzcrooner par excellence. Zijn concert tijdens de openingsdag van het festival is overigens al hopeloos uitverkocht.

De overige headliners vertegenwoordigen de Angelsaksische landen. Zo komt met Dave Holland een van de meest geroemde jazzbassisten naar Luik. In de jaren zestig speelde de Engelsman regelmatig in dienst van grote Amerikaanse saxofonisten die in Groot-Brittannië op tournee waren, tot hij werd opgemerkt door Miles Davis. Die nam hem onder zijn vleugels en liet hem deelnemen aan de opnamesessies voor onder meer 'In A Silent Way' en 'Bitches Brew', twee mijlpalen in de geschiedenis van de moderne jazz. Daarna maakte hij vooral furore onder eigen naam, met een hele reeks platen voor ECM, van trio tot bigband. Holland zal tijdens het festival in duo aantreden met de Amerikaanse pianist Kenny Barron en dat resulteerde de afgelopen jaren steevast in shows met een behoorlijk klassiek jazzrepertoire.

Dave Holland en Kenny Barron
Dave Holland en Kenny Barron
Of de muziek op Archie Shepp's 'Attica Blues'-plaat uit 1972 ook tot die categorie behoort valt te betwijfelen. De saxofonist schreef deze in funk, soul en blues gedrenkte suite naar aanleiding van de rellen in de gevangenis van Attica in de Verenigde Staten, waar in 1971 gedetineerden in opstand kwamen met de eis voor een betere behandeling en politieke rechten. Het liep uit op een drama waarbij 43 mensen het leven lieten, zowel gevangen als gevangenispersoneel. Enkele jaren geleden werd deze muziek nieuw leven ingeblazen door een grotendeels Frans jazzorkest, met daarin onder meer Stéphane Belmondo, Raphaël Imbert en Ambrose Akinmusire . In 2013 verscheen hiervan de cd 'I Hear The Sound', waarop jazzlegende Archie Shepp en het Attica Blues Orchestra dat oorspronkelijke muzikale verhaal op een elegante manier interpreteren.

Met het Kenny Garrett Quintet en het Charles Gayle Trio staan er nog een paar Amerikaanse kleppers op het programma, zij het dan in heel verschillende disciplines. Saxofonist Kenny Garrett werd in de jaren zeventig en tachtig klaargestoomd in de orkesten van Duke Ellington en Mel Lewis vooraleer hij zich een plaatsje veroverde in Miles Davis' elektrische bands. Tegenwoordig concentreert hij zich uitsluitend op eigen projecten, die veelal te situeren zijn in de hedendaagse mainstreamjazz, al dan niet met de nodige kruisbestuivingen. Daarmee vergeleken is de muziek van 75-jarige Charles Gayle radicale en rechtlijnige dwarsliggersjazz. De verloren zoon van het fire music tijdperk - die nu toch al een hele poos teruggevonden is - bewees twee jaar geleden met de sterke trioplaat ‘Streets’ dat hij nog steeds in staat is een potje broeierige freejazz te stoven. In Luik zal de saxofonist en pianist worden geassisteerd door de geweldige Italiaanse bas- en drumtandem Manolo Cabras/Giovanni Barcella.

<

Paolo Fresu
Paolo Fresu
Het festival programmeerde voorts nog een heel peloton aan kwalitatieve jazzacts uit binnen- en buitenland. Een uitschieter daarbij is het Paolo Fresu Devil Quartet, een band die in de Lage Landen al voor gedenkwaardige concerten zorgde. De Italiaanse trompettist Fresu breit met deze band een vervolg aan zijn Angel Quartet en zal in Luik de muziek van het vorig jaar verschenen album ‘Desertico’ voorstellen. Een andere aanrader is het trio van pianist Shai Maestro. Deze in 1987 geboren Israëliër kwam voor het eerst onder de aandacht toen bassist Avishai Cohen hem een plaatsje aanbod in zijn succesvolle trio. Ondertussen is het Shai Maestro Trio zelf al stilaan een begrip aan het worden, al speelt de groep in Luik wel met een vervangbassist. Naast de altijd kleurrijk drummende Ziv Ravitz, neemt Jasper Høiby (de man achter Phronesis) namelijk de plaats in van Jorge Roeder.

En de Belgen, die doen natuurlijk ook mee. Zo voorziet het festival behoorlijk veel plaats voor jong (en iets minder jong) talent. Het Fiorini-Houben Quartet speelt een release-concert naar aanleiding van hun kakelverse plaat ‘Bees and Bumblebees’, die begin 2014 op Igloo verscheen. De piepjonge pianist Joachim Caffonnette kreeg ook een plaatsje op de affiche, meer bepaald met zijn kwintet. Hij speelde dit jaar om en bij de 20 concerten als artist in residence in de Brusselse jazzclub Sounds en kon zo het repertoire van zijn Joachim Caffonnette Quintet helemaal op punt zetten. Saxofonist Robin Verheyen brengt nog een keertje zijn International Quartet mee, een fantastische verzameling muzikanten met pianist Bill Carrothers, bassist Drew Gress en drummer Dré Pallemaerts. Daarnaast zijn er ook het Jean-Paul Estiévenart Trio en het trio Pierre de Surgères/Félix Zurstrassen/Lieven Venken, twee bands die in 2013 met sterke platen uitpakten.

Daarmee is nog maar de helft van het eigenlijke programma behandeld. Jazz à Liège jaagt er op drie dagen tijd (eigenlijk maar twee, want de eerste festivaldag treedt enkel Paolo Conte op) dan ook zo’n 25 groepen door, waardoor de bezoekers maar een fractie van de aantredende artiesten zullen kunnen gaan bekijken. Door de veelheid aan stijlen en genres zullen de liefhebbers en kenners vrij makkelijk een persoonlijk parcours kunnen uitstippelen. Anderen kunnen maar beter op hun gevoel afgaan. Al kunnen Google en YouTube alvast wat aanwijzingen geven.

Meer over Jazz à Liège 2014


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.