De creatieve bron van Sufjan Stevens moet een schier eindeloze verzameling ideeën zijn, waaruit hij dan ook voor ieder album gretig put. In het verleden stuurde de man pareltjes als ‘Illinois’ en ‘Michigan’ de wereld in, de eerste twee staten van zijn vijftig-staten-vijftig-platen-droom. Waar die twee voornamelijk bestonden uit gitaar- en banjopartijen, aangevuld met een koor en blazers, is ‘The Age of Adz’ voorzien van een soortement beat en is de term elektronica niet weg te denken. In combinatie met het koor en de blazers, wat wel hét kenmerk van Sufjan Stevens moet zijn, levert dit een geslaagde plaat met nog steeds een persoonlijke, chaotische toets. ‘Impossible Soul’ is het laatste nummer van de plaat en tevens het langste: meer dan vijfentwintig minuten luisterplezier. Plezier, want Stevens weet te blijven boeien. Meermaals beluisteren is de boodschap, want telkens wordt de aandacht naar een nieuw, tot dan toe onopgemerkt, stukje genot geleid.
De eerste twee minuten van het nummer vormen een mooie aanloop naar de rest van het nummer: niets te gek, maar wel bam erop. Na twee minuten komt een elektrische gitaar haar kunstjes vertonen, met op de achtergrond nog steeds het koor, wat een zeer geslaagde combinatie is. Dit deint nog even zo verder tot op vier minuten de blazers voor de eerste keer worden aangeblazen, waarna ook piepjes en bliepjes prominenter aanwezig worden. Even verder wordt er een vraag en antwoordspel opgezet tussen Stevens en de deze keer mannelijke koorleden. De blazers zwellen aan, net als de bliepjes, en dit hoofdstuk van het nummer wordt afgesloten met een langgerekte fade-out. In minuut tien neemt Stevens, met een elektronisch vervormde stem, terug het woord. Dit zorgt voor een ietwat rustig intermezzo, dat even verzandt in een spacy sfeertje, maar dan uiteindelijk uitmondt in een mooie samenzang van Stevens met het koor en op het einde een afwisselend spel zoals dat tussen Amerikaanse cheerleaders wel eens gebeurt. Het thema wordt nadien nog even overgenomen door minder koorzangers. Een langgerekte pieptoon luidt de finale in. Drie minuten Sufjan, enkel begeleidt door zijn gitaar. Een waardig einde van een episch nummer.
