Voor de zoveelste keer: alles komt terug. Hoewel synthpop uit de jaren ’80 minstens evenveel tegen- als voorstanders heeft, rest het nog maar de vraag of de muziek van bands als OMD, Visage of Roxy Music ooit is weggeweest. In het geval van Alan Parsons mag het duidelijk wezen: de man is met regelmaat platen blijven maken, heeft in 1990 en 1997 in de Night of the Proms-karavaan meegestapt en is zich blijven beroepen op wervelende liveshows. ‘Live in Madrid’, een multimediaweergave van een concert in 2004, in één box zowel op cd als dvd gebundeld, is daarvan een mooi bewijs. Alan Parsons (de titel ‘Project’ is in de jaren ’80 opgeheven) heeft zichzelf in 2004 voor een zoveelste maal heruitgevonden door met meer elektronica te experimenteren op het baanbrekende album ‘A Vivid Path’, dat bijdragen van ondermeer Pink Floyds David Gilmour en het Duitse breakbeatduo The Crystal Method bevat. Het is dan ook een beetje vreemd dat deze show een weinig experimentele ‘best of’ inhoudt, eentje die moeilijk kan verbergen dat niet alle muziek van Parsons de tand des tijds doorstaan heeft. De troefkaarten zijn anders wel aanwezig: een schare zuivere rasmuzikanten (waarvan de meesten ook met Todd Rundgren op podium hebben gestaan), een flamboyante frontman (PJ Olsson) die het voor Parsons zelf mogelijk maakt zich te verbergen achter een schare synthesizers en een mooi evenwicht tussen akoestische intimiteit en muzikale weelde. Dat alles vindt bovendien plaats op een pracht van een setting op de Grote Markt van Madrid met aangepaste cameraweergaven die de noodzakelijke aanvulling vormen op het geluid. Alan Parsons heeft muzikaal nooit echt de gemakkelijkste weg genomen. De man zijn songs zijn vaak bombastische krachttoeren met een nogal nukkige en eigenzinnige structuur die zowel progrock, psychedelica als synthpop bewandelt. Zo doolt doorheen het forse ‘Cant Take It with You’ zowel de geest van Pink Floyd als die van Marillion. Deze muzikale complexiteit die soms zelfs melodieus erg tegendraads durft te doen, staat dan weer in contrast met het ogenschijnlijke gemak en automatisme waarmee veel songs hier worden afgehandeld. Klassiekers als ‘Don’t Answer Me’ of ballade ‘Time’ houden vast aan de traditie van de studioversies. Het duurt dan ook tot halverwege de set dat de show echt goed doorbreekt. Een heerlijk lang, wervelend ‘Psychobabble’ of een machtig, met hoorns aangevuurd ‘Damned if I Do’ zorgen voor muzikaal vuurwerk. Vanaf dan is het hek ook goed van de dam met knallers als ‘Don’t Let it Show’ of dubbelhit ‘Sirius / Eye in the Sky’ met zijn geweldige gitaarriff. Dat een dik uur Alan Parsons live voor aardig wat muzikale weelde kan zorgen, staat buiten kijf. De grote schare fans mag zich met deze weergave ook gerust over de buik wrijven, ‘Eye 2 Eye’ is een keurige livereportage. Dat het niet echt op het scherp van de snee is, kan, gezien de grandeur van dit opzet, enigszins door de vingers gezien worden. Parsons is geen podium- maar een studiodier (onder andere als vaste kracht in de befaamde Abbey Road studio’s) en laat de actie dan ook graag over aan frontman PJ Olsson. Dat de muzikanten echter vrij statisch hun ding doen, het publiek niet echt uit de bol gaat en er ook niets extra’s van achter de schermen wordt meegegeven, is daarentegen wel een tekortkoming.
