Het lijkt haast onmogelijk, maar toch blijven er uit het hoge Noorden interessante en verfrissende black metalbands opduiken. Ansur is alweer een van die ontdekkingen en op basis van 'Axiom' ziet het er naar uit dat dit viertal hoge ogen zal gooien. Immers, hun genietbare mix van speltechniek, doorgewinterd nihilisme en een neus voor intelligente songstructuren zal vermoedelijk ook muziekliefhebbers buiten de beperkte kring van black metal bekoren.
Om nog enigszins een link te behouden met de basis van black metal trapt 'Earth Erasure' af tegen een razend tempo. Na een paar seconden is echter al hoorbaar dat hier niet zomaar roekeloos wordt doorgeraasd. Al snel beginnen de eerste energieke tempowisselingen en soms krijgt Ansur math metal-neigingen: om de haverklap schiet het tempo de hoogte of de afgrond in, duiken plotse breaks op en wordt de luisteraar op het verkeerde been gezet. Ook wanneer in latere nummers het tempo zakt, zoals in 'Interloper' of het duistere epische werkstuk 'The Axiom Depicted', zorgen plotse wisselingen in gemoed en snelheid ervoor dat de aandacht nergens verslapt. Het leuke is dat Ansur refereert naar andere bands maar toch een geheel eigen gezicht behoudt. De rauwe, groezelige gitaarpartijen stralen een nihilisme uit dat onder andere Darkthrone of de laatste albums van Satyricon typeert; de technische hoogstandjes en het van de hak op de tak springen zonder de draad te verliezen hebben ze dan weer van Emperor. Het viertal laat met veel plezier vaak akoestische gitaren horen die zowaar nog smeriger en diabolischer klinken dan de elektrische. Het vreemdst van al is dat halverwege afsluiter 'The Axiom Depicted' plots een aan progrock refererende passage in het geheel wordt ingepast. Keyboards zijn slechts spaarzaam aanwezig en zijn duidelijk niet het belangrijkste sfeerscheppende element. Omdat de zang zeer sterk wordt vervormd, is het haast onmogelijk om de teksten te begrijpen, maar dat draagt enkel bij tot de absurde en vreemde sfeer die dit album kenmerkt. De vervreemding en het onwennige gevoel die opduiken zijn dan ook louter het product van de evocaties van Ansur.
Hoewel deze band knipogen kent naar anderen, is het verbazend hoe uniek hun eigen stijl klinkt. Vermoedelijk zal er een nieuwe term voor moeten uitgevonden worden, iets als 'post-apocalyptische progressieve metal met nihilistisch-bevreemdend diabolisme' bijvoorbeeld. 'Axiom' is echter niet in woorden te vatten, wat een enorme prestatie is.
Meer over Ansur
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
