Opnieuw tijd voor een stukje tegendraads gitaarwerk op Narrominded. De band Boutros Bubba is het troetelkindje van muzikaal multitalent, experimentalist en vriend aan het huis van het Nederlandse label, Spoelstra. De avant-gardistische songsmid heeft zich met zijn twee medemuzikanten en een producer in een klein huisje in Overijssel opgesloten om met het bizarre ‘Ridiculous Wrists’ op de proppen te komen. Drie gekrulde, uiteenlopende tracks op een aparte cd – gelimiteerd op 100 stuks en met handgemaakte 3D tekeningen en bijbehorend brilletje – is het resultaat.
De bezetting van dit combo is klassiek, maar tegelijkertijd mysterieus. Want Spoelstra neemt (spaarzame) zang en gitaar voor eigen rekening, maar Freddy Mercury op bas en tweede stem of Vreselijk Ongeluk op drums, dat zegt natuurlijk niet veel. Meer nog, ‘Ridiculous Wrists’ zegt in zijn geheel niet veel.
Stijlen worden doorbroken, songs verhakseld en schijnbaar op goed geluk barsten partijen in herrie uit. Structuur is er wel, maar welk patroon gevolgd wordt, is een grote vraag. Hoekig drumwerk, snijdende jazzgitaren en spoken word passages die de instrumenten het zwijgen opleggen zijn de opvallendste ingrediënten van ‘Rabbit Acquaintance’, hoewel de ronddansende bas en ingeduwde distortionpedalen ook hun steentje bijdragen in dit absurd klinkend geheel.
En zo bulkt dit album van de gekte. Aanvankelijk opteert Boutros Bubba duidelijk voor schreeuwende artrock, maar dat blijkt zeker geen constante. Bij de derde track (‘Correct Spelling from Hell’) beginnen er al stevig wat scheuren in het geheel te komen. Bas en drum laten de nodige ruimte voor de gitaar om te freewheelen in opklimmende en neerdalende toonladders en een ijl meanderend spel. En zo permitteren de meeste tracks zich ontzettend veel vrijheid. Vaak heeft de plaat dan ook veel weg van een berg ideeën en uitvindingen, zonder feitelijke inhoud.
De grootste verdienste van dit album is zijn technische sterkte. Het vereist bijgevolg ook een technisch sterk onderricht publiek. Indien niet zo, komt men als snel op een verdict als ‘onsamenhangend’ en ‘wansmakelijk’. 100 pressings van dit gelimiteerde album zou dus wel eens voldoende kunnen zijn.
