Wat een stad als Stockholm of Gothenburg voor de Zweedse metal betekent, betekent Milaan voor de Italiaanse scène. Misschien zijn de Italianen niet zo zwaar vertegenwoordigd op gebied van extremere muziek, maar de meer interessante dan wel afwijkende acts komen alleszins van die streek. Canaan bestaat ondertussen ook alweer vijftien jaar en deze Milanese act is alleszins apart. Echt veel raakvlakken met metal heeft dit allemaal niet, maar 'Contro.Luce' is alvast een bevreemdend werkstukje dat het woord sfeervol uitademt.
Canaan blijft ver weg van potige gitaren of raggende drums, dus wie het echt luid, snel of hard wil, zoekt best het heil elders. In elk opzicht heeft deze act meer raakvlakken met new wave en ambient dan met een genre waar gitaren de dienst uitmaken, maar dankzij de duistere sfeer past dit toch in het geheel. Canaan speelt met nummers en interludia, zodat elke song gevolgd wordt door een wel erg aangrijpend intermezzo dat veelal bestaat uit industriële geluiden, zware en donkere keyboardlagen en soms opgefleurd met Arabisch getinte percussie.
De echte songs zijn niet zo eenvoudig om meteen te doorgronden. Op een basis van erg langzame drumpatronen worden lagen en lagen keyboards op elkaar gestapeld, waardoor een mens vaak het gevoel krijgt te luisteren naar een symfonie die in een verlaten fabriekspand werd opgenomen. De melodieën zijn vaak angstaanjagend of net breekbaar. Dat wordt gecomplimenteerd door de vrij zachte zang, die deze keer volledig in het Italiaans zijn ding doet. Dat omfloerste klinkt op het eerste gehoor misschien té rustgevend, maar in alle eerlijkheid kruipt dit plaatje onder de huid en pas rond instrumentaaltje nummer acht en song 'Raggione' is een luisteraar mee.
Het sterke aan Canaan is dat deze sfeeropbouwende aanpak tijd nodig heeft om door te dringen, maar dankzij de onderhuidse spanning grijpt dit album traag maar gestaag naar de keel. Jazeker, het blijft kalm en haast onaards, en het rustige tempo zal vast niet bij iedereen in de smaak vallen, maar wie een open geest heeft en al eens bezwerende klanktapijten over zich laat komen, zal allicht de euro laten vallen.
Canaan is een buitenbeentje in zowat elk genre, maar precies dat maakt dit combo interessant. Het is geen hapklare muziek, en misschien vergt het geheel de eerste keer wat meer inspanning om de kracht te laten doordringen, maar wie bijvoorbeeld de sferischer nummers van een band als Tiamat best weet te waarderen, of wie oor heeft voor zweverige klankbeelden waar meer gebeurd dan het eerste gehoor prijsgeeft, kan erg tevreden zijn met een plaat als 'Contro.Luce'.
