Een stevige brok, de titel van dit album door Italiaanse dark rockers Canaan. Aan de andere kant, de titel dekt de lading wel, want dit is een conceptalbum dat precies over die drie zaken gaat. Meer zelfs, de band durfde het aan om er meteen twee schijfjes van te maken, ook geen sinecure in het huidige muzieklandschap. Maar kan dit kleinood overtuigen?
Ja en nee is daar waarschijnlijk het eerlijkste antwoord op. Schijfje één bevat de meer reguliere songs, en is duidelijk geënt op een donkere en melancholische kant. Echt heftige uitbarstingen zijn niet terug te vinden en het is soms moeilijk om effectief gitaren aan te treffen. Het geheel heeft een erg zweverig en melancholisch karakter, vooral dankzij de vele lagen keyboards die door het zwerk vliegen. De dubbele zang (een mannelijk, een vrouwelijk) is een leuke toets, maar het is vooral de zalvende vrouwenstem die de show steelt. De donker fluwelen mannenzang is niet slecht, maar nogal gezichtsloos.
Door het erg etherische karakter van de muziek, is het soms moeilijk om een snel aanknopingspunt te hebben. Het lijkt er daardoor ook op dat het album nergens een vlotte start neemt, want hetzelfde relaxte en gezapige tempo domineert. Door de vele keyboardpartijen en de wat trippy atmosfeer doet Canaan soms denken aan Tiamat's 'A Deeper Kind of Slumber'. Maar waar bij de Zweden er flink wat afwisseling in hun geflipte meesterwerkje zit, is de vonk bij Canaan wat ver te zoeken. De songs zijn zeker niet slecht, maar ze missen spanning.
Plaatje twee is hetzelfde concept, maar dan volledig toegespitst op donkere ambient. Veel angst aanjagen doet het geheel echter niet, en voor liefhebbers van donkere rock zal dit meer dan waarschijnlijk een ver-van-het-bed-show vormen. De troeven van de groep zitten duidelijk in atmosferische rock en niet noodzakelijk in hun poging tot een atmosferische horrorfilm te begeleiden.
'Of Prisoners, Wandering Souls and Cruel Fears' is erg vluchtig en donker getint rockalbum geworden, dat iets te zweverig is voor zijn eigen goed. Wie goed overweg kan met erg sferische muzieklandschappen en graag in de donkere krochten van de menselijke geest paddenstoelen consumeert om zo dieper door te dringen tot de kern van het lijden, is hier aan het juiste adres. Voor de rest van de mensheid is Canaan helaas iets té trippy en te weinig beklijvend.
