Zwaar is niet zwaar genoeg, dat lijkt het adagium geweest te zijn voor dit project. Drijvende kracht is Juhani Palomäki, het brein achter Yearning, een zeer logge doomband uit Finland. Het bizarre is dat Colosseum op dat vlak nog een pak zwaarder en bruter tekeergaat. Dit is funeral doom van het bruutste water, maar wat een heerlijk water!
Het concept van funeral doom is in wezen vrij eenvoudig: aangezien doom sowieso door de band genomen zeer log klinkende en trage muziek is, hoeft het weinig betoog dat funeral doom die trend nog extremer doortrekt. Grofweg is dat het idee van nauwelijks drie akkoorden per minuut, slepende drumlijnen en bijzonder diepe en smerig klinkende vocalen. Wat dat betreft zit het bij dit viertal wel snor. De grom van Palomaki is zodanig bruut dat ramen in hun sponningen beginnen trillen. Ook met het beperkte gitaargebruik zit het goed. De snaarinstrumenten zijn aanwezig als drone-leverancier en geven het geheel in wezen weinig melodie maar vooral brute kracht. De wall of sound die uit de luidsprekers komt gevloeid is daadwerkelijk in staat om die te scheuren indien het volume te hoog wordt opengeschroefd. Maar er is meer aan de hand. De keyboards die in elk nummer steevast een behoorlijk grote rol opeisen, dienen niet als kader maar klinken welhaast als een derde gitaarmuur, in de zin dat ze de gitaarmelodie ondersteunen of vaak zelfs dubbelen. Zoiets komt niet erg vaak voor en dat is een streepje bij voor deze Finnen omdat ze een keertje iets anders in het genre introduceren. Trage muziek eist langzame nummers en vijf van de zes songs op dit album passeren vlot de tien minutenkaap. Het wordt echter nergens storend of saai, vooral niet omdat dit een soort muziek is die best willoos ondergaan wordt. Het ronken en zoemen van de gitaren en het gebeuk van de drums en grofkorrelige zang werken als mokers op de trommelvliezen die de luisteraar haast in trance brengen. Het gevoel van eenzaamheid, vervreemding en onthechting worden daardoor gecompleteerd.
Een bijzonder sterk begin van Colosseum, dat hopelijk nog vaak een vervolg krijgt. Al blijft wel gelden dat funeral doom een genre is dat louter voor mensen met een sterk hart en onwrikbaar gemoed is bestemd. Anderen zouden mogelijk iets te makkelijk meegesleurd kunnen worden in de depressieve draaikolk die dit album is.
Meer over Colosseum
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
