Dark Tranquillity is een groep die mee aan de wieg stond van het melodische death metalgenre en tegelijk een band die altijd stug zijn eigen ding deed. Anderen gaven misschien toe aan commerciële knievallen of losten op in het niets, maar deze jongens bleven gaan. Hun experimenteerdrang leverde hen niet altijd even positieve reacties op ('Projector'), maar los daarvan wist de groep meer dan eens met betere songs dan de concurrentie af te komen. Voorganger 'We Are The Void' was opnieuw iets experimenteler van aard met een scherpere ondertoon en dat heeft de band doorgetrokken, maar deze keer met iets meer lijn in de composities.
'Construct' is een vrij ingetogen album geworden, eentje dat – een zeldzame snelheidsuitbarsting daar gelaten – de kaart trekt van melancholie en een koude atmosfeer. De opgefokte polkabeats of snellere passages zijn vrij spaarzaam deze keer en de snijdende melodieën voeren de boventoon in songs die toegankelijker klinken maar niet aan kracht inboeten. De meeste nummers zijn mid tempo van aard en muzikaal lijkt Dark Tranquillity terug te grijpen naar hun slecht begrepen 'Projector'-periode. Dat uit zich ook in het vaker voorkomen van de normale zang van frontman Mikael Stanne. Zijn diepe en zwart omfloerste timbre mag opnieuw vaak het voortouw nemen naast zijn grindstrot.
De band grossierde meer dan anderen in melancholie en dat mag hier weer volop boven komen: de melodieën zijn soms huilend, maar dan niet in pathetische zin maar veeleer aangrijpend. De gevoelige snaar wordt meer dan eens geraakt en door de rustiger songs leunt 'Construct' weer wat meer aan bij gothic dan bij melodieuze death metal. Het is een volwassener schijf, die waarschijnlijk een halve aanloop vormt naar een heftiger plaatje in de toekomst. Er zijn flink wat uitschieters te noteren, zo staan 'Uniformity', 'Apathetic' of 'The Science of Noise' netjes bovenaan bij songs die zeker opvallen, maar als geheel is 'Construct' gewoon een erg solide album geworden, eentje dat de klasse van Dark Tranquillity beter laat uitkomen dan 'We Are the Void'.
Fans van het hardere werk gaan misschien hun neus ophalen voor dit album, maar dan zouden ze voorbij gaan aan een tiental bijzonder sterk gecomponeerde en sfeervolle tracks, die gewoon een ander aspect van de band belichten dan het snel beuken. Dark Tranquillity lapt het hem dus weer.
