De Noor Kim Hiorthøy tast al enkele jaren de grenzen van de elektronische muziek af, wat ondertussen verschillende EP’s en albums opleverde. Toch is muziek niet z’n hoofdbezigheid. Van beroep is hij eigenlijk graficus, maar hij houdt zich evengoed bezig met fotografie en film: kortom, een artistieke duizendpoot. In de vorm van Drivan heeft Hiorthøy er een nieuw project bij, dat anders dan zijn solowerk, vrij toegankelijk is. Het idee ging rijpen vanaf de herfst van 2007 toen hij via de dansvoorstelling ‘The Potato Country’, waarvoor hij de muziek schreef, drie deernen leerde kennen. Twee kwamen uit Zweden, één uit Finland. Het viertal bleek zich dermate op dezelfde creatieve lijn te bevinden, dat deze voorstellingenreeks uitmondde in een volwaardig album, ‘Disko’ genaamd. Een voetnoot bij dit laatste is dat de titel geenszins doelt op het gelijknamige muzikale genre.
Van het begin af aan wordt een bevreemdende sfeer gecreëerd in de zachte, aan elektronica opgehangen liedjes. Voor ingewijde Scandinaven zal dit punt veel minder gelden, aangezien deze sfeer vooral veroorzaakt wordt door de gebruikte taal: Zweeds. Naast de bevreemdende factor kan ook een sprookjesachtige stemming worden toegekend aan ‘Disko’. Daarvoor kan dan weer vooral verwezen worden naar de vaak zweverige vrouwelijke samenzang. Een uitstekend voorbeeld hiervan is het betoverende, edoch zeer eenvoudig in elkaar gezette ‘Campingvagn’. Deze eenvoud is vervolgens een derde kenmerk dat genoemd kan worden: dit uit zich zowel in de teksten, als in de sobere, vaak op piano gebaseerde composities. Zo kan Drivans muziek in de hoek van het antifolkgenre geplaatst worden, maar dan met een flinke portie elektronica. Net zoals deze beweging tapt de groep voor haar teksten volop uit de banaliteit van de dagelijkse sleur. Een vertaling van de titels (met dank aan de vertaalster Zweeds - Nederlands) op het album illustreert dit wonderlijk: het zopas aangehaalde ‘Campingvagn’ betekent gewoon ‘caravan’, ‘Som en Lädderlapp’ kan het best vertaald worden als ‘als een lapje leer’, terwijl ‘Sönderslagna Möbler’ in het Nederlands zou luiden: ‘stukgeslagen meubelen’. Banaliteit troef dus.
Het zwakke punt van de plaat is dat nagenoeg alle nummers vervaardigd zijn op basis van dit recept. Enkel het chaotischere en meer overladen ‘Låt Det Va’ (‘laat het zijn’) zorgt voor wat afwisseling. Dit heeft als resultaat dat Drivans ‘Disko’ een album is dat op eenzelfde avond geen twee of drie maal na elkaar ingeschoven zal worden.
Met de vermenging van elektronica, (Zweedse) vrouwenstemmen, eenvoud en banale teksten kan Drivan geen gebrek aan originaliteit verweten worden. De antifolktronica op ‘Disko’ klinkt bovendien enorm sfeervol en wordt voortreffelijk gebracht, maar daar de verschillende nummers op dezelfde basis gestoeld zijn, wordt het na een zekere tijd allemaal wat voorspelbaar. Toch kan niet gezegd worden dat dit een zwak album is, maar een voltreffer is het evenmin.
