Het Italiaanse Ecnephias heeft met dit album (blijkbaar het eerste met wat meer internationale allure) een conceptplaat over de pre-Christelijke geloofsbelijdenissen rond de Middellandse Zee in elkaar gebokst. Een ambitieus idee dat op zich erg makkelijk nestelt binnen het genre van zogenaamde 'blackened death metal', maar hoewel dit schijfje een aantal leuke ideeën heeft, schort er nog flink wat aan het memorabele karakter van het geheel.
Wat Ecnephias wel vrij goed onder de knie heeft, is het gebruik van Arabisch dan wel Oriëntaals aandoende melodieën. Toegegeven, even efficiënt als bijvoorbeeld Nile of Melechesh is het nog niet, maar die twee bands zijn dan ook behoorlijk lastig om te evenaren op dat gebied. Ecnephias houdt het geheel wel vrij braaf. De metal is veelal midtempo, met wat duister klinkende akkoorden en zwierige melodieën die een zuiders tintje aan het geheel geven, maar dan niet zuiders als 'tijd om op het strand te liggen met een fikse margarita in de hand', eerder 'er zijn grote spinnen in de kast gevonden'. Ook de donkere growls van de frontman zijn best te pruimen, maar niet bijzonder speciaal dan wel opvallend.
Het is precies dat laatste waar Ecnephias door de band genomen last van heeft: er is niets dat op deze schijf er uit springt. Alles kabbelt een beetje voort en ronduit pakkende of memorabele riffs en ideeën blijven wat op de achtergrond dan wel verweesd achter. Het is niet slecht, maar daarmee is dan ook zowat alles gezegd. Zo zijn de zanglijnen geregeld weinig meer dan oeverloze herhaling, missen de gitaarpartijen de kracht om iemand bij het kruis te grijpen en zijn de nummers simpelweg niet goed genoeg om een echte impact te hebben.
Ecnephias heeft een degelijk idee opgevat met 'Necrogod', maar de uitwerking laat nog wat te wensen over. Het album mist kracht en vaart en er blijft te weinig van hangen om te kunnen spreken over een geslaagde plaat.
