Als er één ding vaststaat, is het wel dat ze bij het progressieve Nederlandse label Narrominded niet kortzichtig zijn. De vriendenclub die tot een befaamde underground muziekfirma is uitgegroeid, focuste aanvankelijk nog op homestudio- en laptopfreaks, wat voor spitsvondige elektronicareleases zorgde. Inmiddels is de invulling van de catalogus een stuk breder. Getuige is dit album van Fine China Superbone, een mathrock kwartet uit Den Haag dat luidruchtige, complexe instrumentale geluidspuzzels creëert.
‘Make-Machine’ is op verschillende manieren opzichtig. Vooreerst is er de erg ‘arty’ hoestekening van kunstenaar Zeloot: een soort van pointillistisch gelaat dat opgebouwd is uit meetkundige figuren. Vervolgens is er een nogal aparte en abstracte bandnaam als Fine China Superbone die vrij moeilijk geassocieerd kan worden met een muzikaal genre. Tenslotte is er een schijfje in een kartonnen hoes met zes lange tracks dat bulkt van de hoekige jazzrockstructuren die rafelen, rommelen en razen van jewelste maar toch een mooi afgelijnde inhoud bevatten.
De georkestreerde chaos in deze band is er eentje van hoog technisch vernuft. Met als basis vaak een eenvoudige riff, wordt een voortdurend stuiterende structuur opgebouwd waarin ratelend bas- en drumwerk twee van de hak op de tak springende, competitieve gitaren in goede banen probeert te leiden. Het lijkt wel of vier aan het conservatorium opgeleide artrockers speed hebben genomen en zijn beginnen experimenteren. Zonder uitzondering zijn de tracks op deze cd dan ook gemene geluidspuzzels die om een hoog concentratiegehalte vragen.
De afsluitende track van dit klein halfuur durende plaatje is nog het meest dol van allemaal. Doorheen de waas van scherende sneltreingitaren en haakse ritmepatronen doorbreekt frontfiguur Wiebe het instrumentale karakter door met overstuurde loeistem en in pure punkspirit als een dolleman tekeer te gaan.
Ondanks een hoog ADHD-gehalte maakt Fine China Superbone geen hoofdpijnherrie. Partijen waar werkelijk alle registers door elkaar worden opengetrokken zijn eerder zeldzaam in erg uitgedokterde, regelmatig gas terugnemende songstructuren van dit kwartet. Zo bouwt het viertal met eenzelfde gemak muzikale composities op, als dat het die (genadeloos en erg destructief) afbreekt.
