In mistroostige tijden als deze viert de emobeweging hoogtij in het land van het betere trek- en duwwerk. De overvloed aan emocorebands resulteert zelden in gedenkwaardige platen, maar From Autumn to Ashes is gelukkig de uitzondering die de regel bevestigt. Dit New Yorkse vijftal groeide met zijn verzengende debuut 'Too Bad You're Beautiful' (2001) uit tot een undergroundsucces en bevestigde die status met 'The Fiction We Live' (2003). Ironisch genoeg verliet brulboei Benjamin Perri de band na het inferieure 'Abandon Your Friends' (2005), waardoor drummer/vocalist Francis Mark tot frontman gebombardeerd werd. Op 'Holding a Wolf by the Ears' zijn de vocalen minder grofkorrelig dan op de voorgaande platen, maar dat weerhoudt FATA er niet van om weer furieus uit de hoek te komen.
'Deth Kult Social Club' slaat de luisteraar meteen murw met een orkaan van getormenteerde screams, snoeiharde gitaren en onstuimige drums. De existentiële pijn wordt vervolgens netjes gedoseerd in afwisselend geschreeuwde en melodische zangpartijen, zodat emotionaliteit niet ten koste gaat van de intensiteit. Bovendien is FATA niet te beroerd om zijn verschroeiende hardcore te doorspekken met andere stijlen – daarvan getuigt het slagwerk, dat met zijn dubbele basdrum niet zou misstaan op een metalplaat. Op 'Daylight Slaving' etaleert de groep één van zijn handelsmerken: de collaboratie tussen beukende en welluidende gitaarlijnen resulteert in een meeslepende doch brutale track die de controverse niet uit de weg gaat. Met zijn ongecompliceerd gitaarwerk en episch refrein is 'Delusions of Grandeur' een vlag die de lading volledig dekt. Ook doorheen de rest van het album komt de groep snediger en spitsvondiger voor de dag dan de concurrentie, zodat de strakke afsluiter 'Pioneers' onmiskenbaar smaakt naar meer.
From Autumn to Ashes laat aangrijpende melodieën hand in hand gaan met explosieve moshdelen, lijzige breaks en razende intermezzo's, zonder in stompzinnigheid te vervallen. Sceptici kunnen op hun beide oren slapen, want 'Holding a Wolf by the Ears' toont aan dat sentiment en pathetische aanstellerij geen synoniemen hoeven te zijn. Eat shit, My Chemical Romance.
Meer over From Autumn to Ashes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
