Hooverphonic zorgt wederom voor controversie. Deze gekende Vlaamse hitgroep rond stichter Alex Callier blijft immers sterk evolueren en komt bij elke nieuwe plaat telkens met een geheel nieuw muzikaal concept aandraven. Dat is natuurlijk een gezonde groei, maar vaak ook een doorn in het oog van de fans van het eerste uur. En dat zal bij 'Sit Down and Listen to Hooverphonic' niet anders zijn ...
Deze 5de plaat is immers een live voorproefje van de komende theatertournee die de band zal ondernemen. Het resultaat is een mengeling van de bekende hits, maar dan volledig akoestisch kaalgeplukt. Zonder publiek, maar ook zonder samples, zweverige elektronica of lome beats kiest Hooverphonic voor de basisweergave van haar nummers. Het mooie van deze sobere versies ligt nu juist verscholen in deze eenvoud. Met gitaar, bas, droge drums en een orgeltje zet de band een zacht, intiem kader neer. Nummers als 'One', 'My Autumn's Done' of 'Sad Song' (tevens de minder gekende liedjes) zijn daardoor erg broos en adembenemend mooi. Het fijne is immers de vrijheid die zangeres Geike Arnaert plots krijgt om de anders zo elektronisch volgeladen nummers nu vocaal in te kleuren. Daar tegenover staat wel dat bijvoorbeeld in 'Jackie Cane' juist de beperkingen van haar stemcapaciteiten pijnlijk hoorbaar worden. Dat ontsiert natuurlijk het mysterieuze karakter dat Hooverphonic uitstraalt. De magie is uitgeblust. Dat gemis heeft de band getracht op te vangen met strijkerspartijen, die soms ellenlang, bombastisch en zelf dissonant worden uitgerokken. 'Inhaler' en 'The World is Mine' gaan op deze manier ten onder. Slechts wanneer Hooverphonic er in slaagt om de eenvoud van haar nummers ook harmonieus op te vullen, komen enkele wondermooie pareltjes tevoorschijn. Luister maar eens naar het ijzingwekkend frêle klankspel tussen piano en viool in 'Eden' of 'Vinegar & Salt'.
De meeste nummers op deze cd zijn echter samen met hun warme inkleuring ook hun fijne eigenheid verloren en durven daardoor juist nogal zagerig overkomen. Hoewel Hooverphonic dus wel weer een muzikale uitstap rijker is, bemoeilijkt de band nog maar eens haar toegankelijkheid. Bij wijze van pijnlijke confrontatie is helemaal op het einde nog een nieuwe hit opgenomen ('The World is Mine') die wél met veel diepe elektronica is aangekleed. Gewaagd, maar niet altijd geslaagd.
Meer over Hooverphonic
Verder bij Kwadratuur
Interessante links