Het verhaal van John Wardle oftewel Jah Wobble begint zo'n drie decennia terug, toen hij eind jaren'70 John Lydon (ex-zanger van The Sex Pistols) ontmoette en de postpunkband PiL oprichtte. Sindsdien heeft deze eigenwijze bassist tientallen projecten in het leven geroepen en met handenvol grote artiesten samengewerkt. Doorheen een drukke artistieke carrière met meer dan twintig eigen releases, heeft de man nog de kans gezien werk van anderen te producen en een eigen platenfirma op te richten, zonder te moeten inboeten aan zijn eigen, kenmerkende stijl.
Jah Wobble is er één uit duizenden. Zijn nogal vlakke en hoge, niet altijd even aantrekkelijke stem zweeft in een spectrum van eenvoudige drumpatronen, karige reggaetoetsen en eindeloos diepe basdubs. Met veel echo's en wegdraaiende effecten op de zang neigt Wobble ook op 'Heart and Soul' naar hogere sferen, terwijl soms nogal vreemde composities met invloeden uit de jazzwereld voor een soort van bad trip durven zorgen. Een volledige harmonie of gladde melodielijn is zelden aan deze Britse dubkoning besteed. Dat laatste is natuurlijk een erfenis uit het punkverleden van de man. Zo kan deze cd de luisteraar aanvankelijk een nogal ongemakkelijk gevoel bezorgen. Toch ligt de klemtoon op dit plaatje als vanouds op oerdegelijke, zwevende en genietbare dubreggae. 'I Remember Time' bevat een heerlijk psychedelische cocktail van traag voortschrijdende ritmes, hoog verheven keyboards en diepe echo's die doorheen de verkapte, hoge zang golven. Hoewel slechts subtiel verschillend van de eveneens met zang geladen 'dubversie' die erop volgt, doet die laatste het nog beter. Een wervelende combinatie van zang, digitale trompetjes en orgel wordt door een heerlijk lome baslijn voortgedreven en vormt een rechtstreekse aanslag op het helder verstand. Van de zeventien tracks op dit plaatje bestaat zowat de helft uit zogenaamde dubversies. Voor liefhebbers van bedwelmende middelen zit 'Heart en Soul' dus wel snor. Zelfs een iets schichtiger 'Some May Say' voelt lekker aan, met zijn vlotte basriff en verwarrende robotzang. Van de onrustige, experimentele Wobble die soms te veel bastonen in te weinig maten durft te steken, is hier weinig terug te vinden. Enkele grillige uitspattingen als 'Eternal Wanderer', dat als een wervelwind tolt tussen een Spaans gitaartje, zinderende reggaehalo's en overstuurde zang, zijn nog wel kenmerkend voor de man zijn eigenzinnige karakter. Zo zorgt Wardle voor een gezonde balans tussen uitdaging en degelijkheid, waardoor hij opnieuw een aardige impuls geeft aan het niet altijd even innovatieve genre, dubreggae.
Met 'Heart and Soul' blijkt Wobble nog steeds in topvorm. Het zet bijwijlen erg lome reggaemuziek wordt naar zijn hand en geeft het dat tikkeltje uitdaging mee. Dat zeventien tracks misschien van het goede wat veel is, mag dan ook nauwelijks een verwijt heten en toegeschreven worden aan de oneindige creativiteit van deze opmerkelijke Brit.
Meer over Jah Wobble
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
