Kiss the Anus of a Black Kat is het soloproject van de muzikant en instrumentenbouwer Stef Heeren, hier en daar bijgestaan door Bart Reekmans. De naam van de "band" verwijst naar een (vermeend) gebruik van middeleeuwse heksen op hun orgieën. Echte kabbalistische interesses heeft Heeren naar eigen zeggen niet. Integendeel: hij is geboeid door religieuze muziek uit oosterse tradities, meerbepaald door het repetitieve, mantra-achtige. Hoewel dit herhalende wel enigszins in de nummers op 'If the Sky Falls, we Shall Catch Larks' terug te vinden is, situeert Stef Heerens muziek zich niet in de (pseudo) exotische hoek. Met de eenvoudige melodieën, de drones van de hurdy-gurdy, eenvoudige percussie-instrumenten als tamboerijnen en vooral de prominente plaats voor de akoestische gitaar situeert Kiss the Anus of a Black Cat zich eerder in de folksector. Zij het dan soms best ritueel, zoals in het openende 'Sevenfold'.
Zoals zijn muziek niet satanisch of oosters is, zo laat Heern ook het naïef, onbevangen van de folk liggen. Zijn volksmuziek is voorzien van een grimas, van een "in your face" attitude die eerder aanzet tot luisteren dan tot hups dansen. Heerens akoestische gitaar en stem klinken bij momenten hard zonder daarom luid te zijn. Piano, harmonium, bijkomende effecten – elektronische of vervormde, akoestische geluiden – en een elektrische gitaar (inclusief distortion) verstrakken en vervreemden het totaalgeluid. Het opmerkelijke is dat deze folky muziek, ondanks het hoge DIY-gehalte, nergens geknutseld gaat klinken. Ook niet wanneer hij in het 20 minuten durende 'Sighing, Seething, Soothing' ver over de klassieke songduur gaat. De track ontwikkelt zich traag vanuit abstract, ritselend metaal, een pianoriffje en hogere tingeltonen tot een drammende elektrische gitaar alles in een vast ritme trekt en de muziek laat dreunen. Deze duidelijkheid gaat later deels verloren, wanneer een haperende melodie, voorzien van licht ontregelende maatwisselingen, het derde deel van de track domineert.
Van alle nummers maakt het laatste het meeste kans om bij een breed publiek ingang te vinden. Ook hier kiest Heeren voor een klassieke songstructuur, maar hij plaatst die in een mooi en iets sneller opbouwend arrangement, waarbij per refrein of strofe elementen worden bijgevoegd of weggenomen. Zo laat hij de song geregeld van gedaante veranderen zonder naar een grote climax toe te werken of naar grote contrasterende breuken te streven.
Dat Kiss the Anus of a Black Cat zo niet is, wat het allemaal zou kunnen zijn – duivels, oosters, folkloristisch of sympathiek amateuristisch – bepaalt voor een groot gedeelte de kwaliteit van de cd. Bovendien slaagt Heeren er in deze clichés te omzeilen zonder te vervallen in gezochte complexiteit. 'If the Sky Falls, we Shall Catch Larks' klinkt zo niet alleen mooi, maar ook evenwichtig.
Meer over Kiss the Anus of a Black Cat
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
