Het Ierse trio Kopek behaalde in 2005 de overwinning in het internationale rockconcours Global Battle of the Bands, maar is tot op heden een nobele onbekende voor het grote publiek. Een decennium na de oprichting van de band verschijnt nu hun officiële debuut 'White Collar Lies' op Another Century, een sublabel van Century Media.
Openingstrack en eerste single 'Love Is Dead' siert de soundtrack van 'Saw 3D' en blinkt uit in het soort zielloze 'alternatieve rock' waar de Amerikaanse mainstream radio's tuk op zijn. Frontman en gitarist Daniel Jordan zingt vol overtuiging“Punk rock music is dead / Heavy metal is dead / Rock'n'roll is dead”, maar doet muzikaal nauwelijks inspanning om die boude stelling tegen te spreken.
De krachtige en melodieuze vocalen ten spijt, grossiert Kopek in flauwe post-grunge op maat van een tienerpubliek. De plaat valt tevens ten prooi aan de loudness war die de hedendaagse popmuziek karakteriseert: overmatige compressie doet het geheel weliswaar luid klinken, maar zuigt alle dynamiek uit de nummers.
Hoewel 'Cocaine Chest Pains' zich graag een stoer imago aanmeet, knallen de gitaren niet en klinkt de ritmesectie allesbehalve overweldigend. 'The Easy Way (D.B. Cooper)' en de titeltrack staan bol van de gezwollen pathos en flirten met de weidse emorock van Thirtysecondstomars. Grote gebaren à la “What the hell have you done to our world” blijven niet uit, maar kunnen nooit beklijven.
'White Collar Lies' is het muzikale equivalent van een paling in een emmer snot. In het beste geval tekent Kopek voor volstrekt onschadelijke FM rock waar emotionele vocalen en galmende melodieën hand in hand gaan. In het slechtste geval spelen tekstuele borstklopperij en derderangs gitaarriffs echter de hoofdrol in een afgelikt afkooksel van hardrock dat niet zou misstaan in het oevre van – horresco referens – Nickelback.
De fans van egaal gemixte betongitaren, schorre keelzang en formulaïsche songstructuren kunnen zich deze plaat blindelings aanschaffen. Voor al de rest luidt maar één devies: handen af.
