Het staat als een paal boven water dat in de laatste tien jaar er steeds meer postrock/ambient bands opduiken. Tot hiertoe weten de meesten gelukkig positief op te vallen, maar de grens van verzadiging is stilaan bereikt en dat maakt dat een paar acts minder hard opvallen dan eigenlijk goed voor hen is. Kowloon Walled City is zo'n band: wat de heren brengen is solide genoeg, maar er zijn ondertussen zoveel acts die grosso modo hetzelfde doen, dat ze niet genoeg eruit springen.
De bandnaam slaat uiteraard op Kowloon, een deel van Hong Kong. Misschien een wat aparte ofwel artistiek verantwoorde bandnaam, maar het valt op. Alles aan deze plaat ademt de sfeer uit van postrock: de veelal rustig meanderende songs, de lichte onderproductie waardoor het geheel een semi-amateuristisch en puur trekje krijgt en de vrij zwaar op de maag liggende teksten. Allemaal goed en wel, maar als het geheel niet meer aanspreekt, zit iedereen met een probleem.
De aanpak om sfeer te scheppen ligt in het verlengde van wat acts als Red Sparowes doen: laat de gitaren zachtjes uitwaaieren naar drie kanten tegelijk, zet daaronder een relatief bot doormeppende drumlijn die onstrak overkomt maar het in essentie niet is, en complimenteer het geheel met schreeuwend existentiële vocalen. De ingrediënten van dat soort soep zijn dezelfde, wat dus wil zeggen dat de uitwerking voor het verschil moet zorgen en helaas valt Kowloon Walled City daar iets te kort uit. Opnieuw: wie maar geen genoeg krijgt van relatief rustige bands die sfeer willen oproepen en daar – eerlijk is eerlijk – best goed in slagen, is er bar weinig mis met deze groep, maar aan de andere kant zijn er ondertussen zoveel acts die hetzelfde doen (en geregeld beter) dat de vraag rijst of deze heren ook maar enige relevantie gaan hebben.
Kowloon Walled City hoeft niet meteen in een container geramd te worden met bestemming vergetelheid, maar het zou geen kwaad kunnen als deze jongens de volgende keer iets vaker een versnelling zouden inbouwen of gewoonweg iets meer memorabele nummers zouden pennen. Tot het zover is, kunnen liefhebbers van alles wat naar postrock ruikt hier wel mee aan de slag, maar de rest kan dit even voorbij laten gaan.
