Het Nederlandse Legion of the Damned (née Occult) heeft sinds de naamswijziging een grote fanschare opgebouwd. Volledig verdiend, want de nietsontziende thrash van deze heren is bijzonder effectief. Bruut, hard, snel en beestig hakkend zijn slechts een paar omschrijvingen van de sonische aanval die de band telkens opnieuw inzet. Een nieuw jaar betekent in dit geval ook een nieuwe snarenplukker en de vraag is dan of dit zijn invloed heeft gehad op de muziek van de jongens?
Er zijn alvast voorzichtig wat nieuwe paden in aantocht, maar fans moeten niet wanhopen: Legion of the Damned beukt nog steeds los de ballen van eenieders lijf. De snelle en opgefokte thrash metal heeft nog altijd meer dan een raakvlak met snelle death metal, maar het geheel is ontegensprekelijk bijzonder snedig. Het is niet zo makkelijk voor een band om zichzelf opnieuw uit te vinden en hoewel Legion of the Damned nog steeds biedt wat een mens verwacht, zijn er toch subtiele verschillen. Zo is 'Ravenous Plague' bij momenten verdacht melodieus of ten minste: er is meer ruimte voor melodie te midden het hakwerk. Ook voorzichtige solo's duiken op, waar vroeger enkel en alleen de ritmeriff hoogtij vierde. Die injectie van melodie zorgt voor een heerlijke frisse wind die de band eigenlijk wel eens nodig had.
Het snelle en agressieve karakter van het geheel heeft dus een frisse insteek gekregen, maar de constante gifstrot van frontman Maurice is nog steeds erg herkenbaar. Zijn rauwe uithalen worden met de jaren blijkbaar enkel scherper en al blijft het tekstueel misschien wat op de oppervlakte, met splinterbommen als 'Howling for Armageddon', 'Doom Priest' of het wel erg boze 'Summon All Hate' zit de groep gebeiteld wat betreft effectiviteit.
Legion of the Damned heeft opnieuw een sterk schijfje aan de discografie toegevoegd. De band doet waar ze goed in zijn en vindt zeker het warm water niet uit, maar wie de muziek rechtdoorzee en vooral beenhard heeft, kan een pak slechter doen dan deze jongens aan een luisterbeurt te onderwerpen.
