Wie denkt dat de beste stonerrock nog steeds gemaakt wordt door een bende verzopen Amerikanen wiens laarzen nog stoffig zijn van Route 66, is er aan voor de moeite. De laatste jaren wordt de nalatenschap van de ronkende gitaar en de blues het best vereeuwigd door mensen uit het hoge Noorden, en daar is Lonely Kamel geen uitzondering op. Deze Noren hebben hun oor goed te luisteren gelegd bij alles wat naar rock en blues ruikt en van voor de jaren zeventig dateert, en hebben er meteen een eigen draai aan gegeven. Het resultaat rockt en swingt dan ook een eind weg.
Het begint al goed met 'Grim Reefer', wat naast een wat clichématige woordspeling een heerlijk slepende doomsong is die er meteen voor zorgt dat trendy stoners afhaken. Het slepende en krakende karakter van deze song kruipt onder de huid en vreet zich daar een weg als een volleerde parasiet. Daarna mag het allemaal iets luchtiger, muzikaal dan: 'Evil Man' is meer schatplichtig aan voortjakkerende blues, en de ogenschijnlijke opgewektheid van de muziek staat in schril contrast met de gemene en bitsige tekst. Zanggewijs wordt er overigens gebruikt gemaakt van zo'n heerlijke Hendrix-iaanse stem die heerlijk warm en mals klinkt en die zich lekker hult in walmen van wietdamp.
'Blues for the Dead' biedt wat het belooft: een lekkere reep oerblues die ondanks de titel allesbehalve doods klinkt. Zo gaat dat feest overigens nog even door, want ook het wanstaltig moeilijk uit te spreken 'Ragnarörkr' is een groovebeestje, samen met het relaxte edoch pakkende 'Roadtrip With Lucifer'.
Lonely Kamel doet in wezen niets anders dan de klassiekers oppoetsen, die even oproken en vervolgens in dikke walmen in het gezicht van de luisteraar blazen, maar ze doen dat wel op de goede manier: met gevoel voor het origineel en het hart om er zelf veel plezier aan te beleven. 'Dust Devil' is dan ook de ideale soundtrack voor een roadtrip, al dan niet vergezeld van bepaalde groene plantjes.
