Op de hoes van ‘Brave The Elements’ staat een foto van troebel zeewater in mistig weer. Een beeld dat niet meteen zin geeft in een zwempartijtje. Deze voornamelijk instrumentale muziek heeft dan ook een koude winter nodig om tot haar recht te komen. James Dean, is de man achter Lost Idol en runt daarnaast ook het Cookshop platenlabel. Zijn debuut vertoonde vooral sporen van psychedelische muziek. Daar stapt hij in dit tweede album wat vanaf en zoekt de weidse klanken van de krautrock op.
Krautrock is een stijl die zich goed leent om in de auto te draaien. De indrukken van het landschap en de voorbijrazende beelden krijgen een extra dimensie met de langgerekte klanken van het genre. ‘Beesmouth’ en ‘Lightwerk’ hebben uitdijende gitaarriffs die vooruit vloeien. Vooral ‘Beesmouth’ is knap omdat het nummer zoveel echo bevat waardoor het opgaat in de lucht. De vluchtige melodieën blijven in beweging terwijl de drum een strak ritme bepaalt. ‘Lightwerk’ heeft eerder scherp afgelijnde synthesizergeluiden die iets minder goed aansluiten bij de sfeer van het album.
Bij de oorstrelende Neu!-achtige krautrock blijft het niet. Onregelmatige hiphop-ritmes geven andere impulsen aan de muziek. ‘Jar Guidance’ heeft zware en doffe beats als basis. Uitgesponnen klanken voelen zo leeg aan dat het nummer al snel een hele ruimte vormt rondom de luisteraar. Ruwere baslijnen geven textuur aan de ijle ambient.
De aanzwellende en wegebbende geluiden krijgen naar het einde van het album meer associaties met hedendaags klassieke elektronica. Deze nummers zijn minder sterk omdat de muziek wat wegkwijnt naar de achtergrond. Zo komen de strijkers in ‘Peace For Joseph’ wat flauw over. Het lijkt alsof het album na de fluisterende stem in ‘Molten Snow’ het doel heeft de luisteraar in slaap te wiegen.
‘Brave The Elements’ bevat heel veel variatie, dat is duidelijk. De vraag rijst naar het einde van het album in welke stijl ‘Lost Idol’ nu juist wil thuishoren. Wil James Dean zich profileren als een veelzijdig landschapsschilder? De beste en spannendste nummers zijn diegene die vluchtige klanken combineren met een gefocuste groove. Vele anderen zijn daarentegen niet boeiend genoeg om wakker te blijven. Het is dikwijls beter in iets specifiek goed te zijn dan algemeen middelmatig.
