Deze opname vormt de bekroning van een lange cyclus waarbij het Russisch Nationaal Orkest met Mikhail Pletnev afwisselend als dirigent en als solist Beethovens negen symfonieën en vijf pianoconcerti opnam. Pletnevs aanpak van Beethovens symfonieën (DG 477 6409) was op zijn minst eigenzinnig te noemen. In een poging om Beethovens muziek voor een eenentwintigste-eeuws publiek even radicaal te doen klinken als voor haar eerste toehoorders, werden Beethovens symfonieën met zoveel onvoorspelbaarheid en bruuskheid gebracht als de muziek het maar toeliet – en zelfs dan werd er al te vaak nog een schepje bovenop gedaan. Diezelfde aanpak wordt ook doorgezet met dit live in Bonn opgenomen vijfde pianoconcerto.
Met passages in de piano die klinken alsof ze ter plekke geïmproviseerd werden, zelfs voor wie met de pianopartij vertrouwd is en een uitvoering die zoveel contrast te bieden heeft dat hij de luisteraar zelden echt ademruimte laat, staat deze uitvoering zonder twijfel apart van eender welke andere. De vrijheid die Pletnev neemt in de openingscadens van dit concerto zal zeker niet door iedereen gesmaakt worden maar het minste dat man kan zeggen, is dat Beethovens muziek ons op die manier even revolutionair in de oren klinkt als het voor een negentiende-eeuws publiek moet hebben geklonken. Pletnev hamert bij momenten stevig door op zijn concertvleugel, zeker in het lage register. In plaats van een strikte 'oude uitvoeringstechniek' interpretatie, maakt hij dankbaar gebruik van alle akoestische mogelijkheden die de piano hem biedt. Door ritmes soms erg bruusk te veranderen of muzikale beslissingen te nemen die ogenschijnlijk tegen elke muzikale logica ingaan, houdt Pletnev deze muziek spannend en onvoorspelbaar en dat wettigt de vele loopjes die hij van tijd tot tijd met de partituur neemt. Hij lijkt vaak één weg in te slaan, om die dan enkele maten verder te verlaten en een totaal andere richting uit te kiezen. Een mineurpassage die met opzet extra triestig gespeeld wordt, kan zo afwisselen met een speelse paar maten wanneer Pletnev profiteert van de heldere klank van zijn hoogste register of met martiale passages als het orkest hem vervoegt.
Het orkest geeft een eerder romantische interpretatie aan dit concerto, met een dikke klank bij de strijkers en een hoornmelodie in het eerste deel die eerder bij Bruckner dan bij Beethoven lijkt thuis te horen. Ook het tweede deel had misschien wel wat meer fijngevoeligheid kunnen gebruiken, terwijl de weelderige klank van strijkers en houtblazers het tedere effect dat Beethoven probeert te bereiken tenietdoet. Enkele zeldzame onzuiverheden schrijven we toe aan de live-opname van dit werk en worden dan ook snel vergeten.
Een moeilijke beoordeling van deze cd dus: tegenover Pletnevs soms erg vrije behandeling van Beethovens partituur, die puristen zeker zullen veroordelen, staat een lezing van dit concerto vol verrassingen. Nadeel is dan weer dat een nadruk op impulsiviteit aan enkele erg mooie momenten in de partituur voorbij gaat, al maakt de kwaliteit van de muzikanten van het Russisch Nationaal Orkest dan weer veel goed.
Meer over Ludwig van Beethoven
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
