Oud zijn ze niet, bescheiden wel. M+A zijn Michele (Ducci) en Alessandro (Degli Angioli), jonge Italiaanse twintigers die in de wereld van elektronische muziek zijn gedoken. Ze beschouwend dansmuziek als een “medium voor emotionele expressie” en spiegelen zich graag aan popgrootheden als Phoenix, Beck of zelfs Daft Punk. Met ‘These Days’ zijn ze aan hun tweede wapenfeit toe, eentje waar ze hun creatieve geesten niet willen laten beknotten door muzikale genrehokjes.
Jeugdig, dartel en speels: zo mag dit duo bestempeld worden. De elf popliedjes op deze plaat zitten vol leuke spielereien en flirten met diverse genres. Opener ‘When’ houdt duidelijk van houseritmes en steekt daar wat warme, jazzy grooves onder. ‘B Song’ begint dan weer met stotterende beats, funky breaks en half gesproken zangpartijen die zo kunnen vervangen worden door die van het ritmisch aanverwante ‘Loser’ van Beck.
Meestal zorgt het tweetal voor zachte, bijna gemoedelijke songs met de nodige elektronische snufjes, die voornamelijk voor huiskamergebruik geschikt zijn. De glijdende zang en veelvuldig gelaagde, warme achtergrondkleuren vermengen zich tot een wat soft, al te vertrouwd geheel.
Track na track lijkt M+A wel te streven naar de perfectie van popmuziek en dat is ten langen leste wat lastig. ‘These Days’ is zodanig afgevlakt en overgeproducet dat alle scherpe kantjes weggewerkt zijn. De snoepwinkel van deze heren bevat geen zaken die slecht zijn voor de gezondheid. Zonde natuurlijk, want zo vervagen de vele pittige accentjes waarvan elk liedje bulkt. De om elkaar cirkelende zang en het sfeervol Spaans gitaarspel in ‘Down the West Side’, de scratches en soulvolle sax in ‘Game’ of het heerlijk hoppende geluidje in ‘Practical Friday’ verdwijnen allemaal in het zoete popgeheel.
Vandaar dat het wel leuk is dat in een nummer als ‘Freetown Solo’ enkel wordt overgegaan op dubbelzang en orgelspel, ook als is zelfs dit eenvoudige kader in de op deze plaat overheersende, doezelende productie ondergedompeld. Op een hoekig ‘De-light’ na, met mooi dubbel kronkelende melodieën, ontbreekt echte durf.
‘These Days’ is een lieflijke popplaat vol elektronische speeltjes. Michele en Alessandro hebben zichzelf een vast geluid aangemeten en hebben veel oor voor detail. Spijtig genoeg is het album veel te braaf en betuttelend bewerkt, waardoor het geheel wat verglijdt in eenheidsworst. Dit is een typevoorbeeld van hoe goede ideeën in een slechte omgeving niet gedijen. Zonde.
