Het geschifte trio Macabre maakte destijds naam dankzij hun voorliefde voor seriemoordenaars in combinatie met een wilde mix van grindcore, bluegrass, country en een fikse dosis humor. Echter, de heren bleven altijd een 'acquired taste' en het relatief onregelmatig platen uitbrengen gooide al eens roet in het eten. Maar nu staan ze er dus terug en hoe! 'Grim Scary Tales' bevat alle typische Macabre-elementen en is opnieuw een bloederig schijfje om vingers bij af te likken.
Deze keer richtten de heren hun pijlen op befaamde seriemoordenaars uit de geschiedenis, maar in tegenstelling tot namen als Dahmer of Ed Gein gaat het deze keer om personen als keizer Nero, Gilles De Rais of Lizzie Borden. Goed, een iets andere kijk tekstueel gezien, maar muzikaal is dit nog altijd op en top Macabre.
Opener 'Locusta' is zonder twijfel het bruutste nummer van de hele plaat: een onwaarschijnlijk diepe putgrom, totaal 'over the top' snelle en chaotische gitaarlijnen en een drummer die waarschijnlijk over acht armen beschikt: Macabre weet hoe ze de aandacht moeten trekken. Geen groter contrast dan opvolger 'Nero's Inferno', dat quasi geheel akoestisch en met een geschift grappige cleane stem wordt gebracht. 'The Black Knight' is dan weer een snel stampertje, met messcherpe (of in dit geval scalpelscherpe) gitaarriffs, maar wel nog steeds gebracht met die vrolijke zangstem.
Het leukste is dat Macabre het geheel effectief heeft opgevat als een sprookjesalbum, waarbij er veeleer verteld wordt dan wel gezongen. De muziek wisselt nog geregeld af tussen snel en bruut ('The Ripper Tramp from France') gecombineerd met riedeltjes die zo uit een kinderrijmpje lijken weggelopen te zijn, en fout grappig semi-akoestisch. Wie niet onbedaarlijk grijnst bij het aan bluegrass refererende 'The Bloody Benders' heeft echt geen gevoel voor humor.
Meestal wisselt de band netjes tussen beenhard en toegankelijk. Het geestige is natuurlijk dat zelfs in de lichtvoetige melodieën de meest gore teksten worden gebezigd, al dient gezegd dat Macabre nergens walgelijk wordt. Het gaat hem eerder over een luchtige kijk op een griezelig of macaber (what's in a name?) onderwerp, en wat dat betreft is er geen enkele band met dit soort onderwerpen die het even geslaagd kan als deze heren.
Macabre is weer helemaal terug van nooit echt weggeweest en heeft met 'Grim Scary Tales' een plaat aan het rijtje toegevoegd dat zich mooi mag nestelen naast glansrijke schijven als 'Dahmer' of 'Murder Metal'. De geslaagde cover van Venom's 'Countess Bathory' krijgt een mens er geheel gratis bij.
