Ze zijn elkaar waard, Magda Mayas en Christine Abdelnour. Allebei hebben ze immers een zwak voor alternatieve speeltechnieken op hun respectievelijk instrument. De Duitse pianiste maakt veel gebruik van inside en prepared piano waarbij de resulterende klank de centrale rol overneemt ten koste van melodie en harmonie. Abdelnour, de in Parijs wonende saxofoniste van Libanese afkomst, staat ook bekend als iemand die graag met geluid bezig is. Met haar abstracte blaas- en kleptechniek zoekt ze doorgaans het zachte register op, wat haar muziek erg gefocust maakt.
De twee tracks van deze korte cd werden opgenomen tijdens een duoset op het Meteo Festival van 2011 in Mulhouse. Gelet op het fragiele, detailrijke geluid dat de twee dames produceren, is de opnamekwaliteit verre van ideaal te noemen, maar eens de luisteraar gewend is aan de constante ruis kan de ultrafijne muziek van Mayas en Abdelnour haar werk doen.
Opvallend bij het pianogebruik van Mayas is niet zozeer het feit dat ze de snaren betokkelt, manipuleert of er over wrijft, maar wel de snelheid waarmee ze deze technieken combineert. Bovendien stelt deze vinnige afwisseling haar in staat om bij momenten ook een indrukwekkende gelaagdheid op te bouwen, zeker in combinatie met de geluiden van Abdelnour. Zo zorgen de dames samen voor een fascinerende klankmeditatie die de luisteraar uitnodigt mee in het geluid te kruipen en die op geen enkel moment verveelt. Zelfs niet in ‘Hybrid’, de meer dan zevenentwintig minuten durende openingstrack van de korte cd.
In het begin van ‘Hybrid’ lijkt Mays de luisteraar een houvast te willen geven. Haar geïsoleerde, sterk contrasterende geluiden worden met lange tussenpozen herhaald, als ver uit elkaar liggen markeringspunten. De snaren worden geplukt, ze piepen of zinderen na als klankschalen en later is het de combinatie van verschillende tonen die het geluid doet trillen en zingen.
Abdelnour zorgt voor hoge, hese geluiden, als was ze actief op bamboefluit. Later schakelt ze over naar afgeblokte tonen of zuivere windgeluiden waarbij tongbewegingen voor een fladderende ritmiek zorgen. Meer dan eens beweegt ze zich op de delicate grens tussen louter geblazen lucht en herkenbare tonen.
Wat ook bijdraagt aan speciale karakter van de muziek is de versmelting van de geluiden van de twee muzikanten. Vaak is het moeilijk uit te maken wie nu welk geluid produceert en bijgevolg ook wie er de leiding neemt en wie volgt. Zeker is wel dat de twee elkaar continu in de gaten houden en kunnen reageren. Toch nemen ze de tijd om verschillende episodes te laten inwerken: het geluid wordt maximaal uitgepuurd, van de stotterende bijenzwermgeluiden van Abdelnour tot de afgeblokte of net golvende, wolkachtige pianoklanken.
‘Cyanide’, het tweede en veel kortere stuk van de cd komt grotendeels voor rekening van Mayas, toch zeker wat de muzikale evoluties betreft. Abdelnour blijft overwegend in een geluid zitten waarmee ze (met speeksel in het mondstuk) kabbelende watergeluiden tevoorschijn haalt. De muziek mag dan hier niet de verfijning, noch de ontwikkeling van het eerste stuk hebben, het mooie klankenspel blijft gegarandeerd zonder gezocht speciaal te klinken. Een prestatie op zich.
