Wanneer een jonge, blonde zangeres jazzy nummers komt brengen, rijkelijk aangevuld met strijkers zijn alle voorwaarden vervuld om bij wijze van waarschuwing de muzikale knipperlichten aan te zetten. Reken daarbij de verhalen waarom ze niet zonder wandelstok, zonnebril en oordopjes kan en het gevaar dat de rioolpers er meer aan heeft dan de gemiddelde muziekliefhebber is niet denkbeeldig. Gelukkig loopt hij bij Melody Gardot zo'n vaart niet.
'My One and Only Thrill' is het tweede album van de Amerikaanse die zich hierop laat horen als een crooner met een bijzonder lichte stem en een dito frasering. Ze leunt nooit zwaar op het tempo en neemt geen ritmische risico's, maar schaatst ook niet karakterloos over het muzikale oppervlak. Hier en daar maakt ze gebruik van een beetje off-pitch en ze slaagt er in haar stem mooi en beheerst te laten verkleuren. Af en toe komt ze heel dicht naar de luisteraar, waardoor haar uitspraak en ademhaling deel gaan uitmaken van de algemene sound. Op deze momenten vallen ook de trillingen op die extra karakter geven, maar soms ook wat artificieel overkomen.
Haar stem en interpretatie lenen zich uitstekend voor het romantische repertoire dat hier te horen is. De meeste van de songs zijn van haar eigen hand: knappe, klassieke en catchy melodieën die tekstueel en muzikaal aansluiten bij de onschuldige '50s romantiek, maar wel geloofwaardig blijven en soms zelfs echt weten te pakken. In het titelnummer wordt de tijd mooi stilgezet door het gebruik van rubato en het werkelijk stilvallen van de muziek. In 'The Rain' van Gardolf Harris is het dan weer de sobere begeleiding (met een overbodige sax) die de muziek een regenachtige, desolate sfeer geeft.
Belangrijk voor de sfeer en de sound van de plaat zijn de strijkersarrangementen van Vince Mendoza. Rijkelijk, maar steevast smaakvol weet hij ze rond de stukken te wikkelen: nu eens zoet-romantisch, dan weer met net iets meer beweging waardoor een filmische sfeer ontstaat. De kwaliteiten van Mendoza zorgen er voor dat de strijkers meer zijn dan een tapijt: ze verrijken de harmonie zoals duidelijk te horen is in de orkestrale versie van 'If the Stars Were Mine', een song die ook in een meer bescheiden arrangement op de plaat staat. In deze oorspronkelijke gedaante laat Melody Gardot even een Emiliana Torrini-achtige speelsheid horen.
Wanneer in de 'Your Heart is as Black as Night' de aandacht dan iets meer bij de blazers komt te liggen, roept ze een onderwereldsfeer op van deukhoeden en lange regenjassen. Dat deze blazers elders minder gebruikt worden is een spijtige zaak: meer ruimte voor deze muzikanten had de plaat meer reliëf kunnen geven, waar die nu de indruk geeft iets te veel op de smooth markt gericht te zijn. Dit beeld wordt nog versterkt door de soft-gospel in 'Who Will Comfort Me' en de dromerige bossaversie van de standard 'Over the Rainbow'. Waar deze tracks eigenlijk nog aan de juiste kans van de grens blijven, lukt dat met de vederlichte latin van 'Les Etoiles' (inclusief de bedenkelijke Franse dictie) niet meer. Daarmee is dit nummer de enige echte misstap op een plaat die veel meer gevaren oproept dan er werkelijkheid worden.
Meer over Melody Gardot
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
