Het is alweer een tijdje geleden sinds Mogul met de neus aan het venster kwam piepen. Met hun vuige stonerrock wonnen ze in 2005 tot driemaal toe de Demopoll van Studio Brussel en de band maakte zelfs furore over de taalgrens tijdens de demowedstrijd van Pure FM. Ook voor hun titelloze eerste EP haalden ze de mosterd duidelijk bij klassieke groepen als Kyuss en Monster Magnet. Niets nieuws onder de zon dus, maar wel oerdegelijke rock volgens het boekje. Drie jaar later stelt Mogul zijn eerste langspeler 'Build Me a Hunchback' voor aan het grote publiek. Weten zij de wereld nog te verrassen?
Het antwoord luidt volmondig: neen. En dat hoeft zelfs niet per se negatief te zijn. Beter goed gepikt dan slecht gevonden, gaat het gezegde. Mogul heeft de trucs helemaal onder de knie en verkiest complexloze rock'n'roll boven pretentieus geneuzel. 'Sick and Tired' combineert een barrage aan snedige, in blues gedrenkte gitaarriffs met een monumentaal groovende ritmesectie. Het tweede nummer heet niet voor niets 'Return the Blues': stem, gitaren en drums versmelten naadloos tot een opwindende stamper waar de oerkracht vanaf druipt. Het verschroeiende 'Narrow Shoes' kende men al van de Demopoll, net zoals 'All of My Bleeding', een dreigend epos dat voor de gelegenheid vooraf gegaan wordt door een extatische intro. Pièce de résistance blijkt evenwel 'Genie 18': bijna acht minuten vol begeesterde vocalen, scheurende gitaren en beukende ritmes. Het maakt dat de balans toch naar de positieve kant overhelt en het gebrek aan een eigen smoelwerk nooit echt in de weg gaat zitten.
Mogul weet een knoert van een stonerrockplaat af te leveren. Hoewel de groep duidelijk is blijven hangen in de jaren negentig, staat 'Build Me a Hunchback' garant voor drie kwartier puur en onversneden vakmanschap. Het is niet meer dan een kleine voetnoot in de muziekgeschiedenis, maar de fans van de eerdergenoemde klassiekers zullen zich er zeker geen buil aan vallen.
Meer over Mogul
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
