Necroven is een jonge death metalband uit Spanje, bestaande uit hoop en al één persoon! Hoewel dit project nog niet zo lang geleden werd opgestart, is dit heerschap er al in geslaagd om een volledig album klaar te stomen, en wat voor een! Wie met heimwee terugdenkt aan de begindagen van Incantation, Immolation of Grave, zal hier likkebaardend op springen, want 'Worship of Humiliation' is een portie bloederige death metal van de beste schuif.
Toegegeven, het grootste euvel van de plaat is het wollige geluid. Het is enkel raden of dat nu komt doordat er gekozen werd voor een dergelijke ouderwetse productie dan wel of beperkingen qua opnametechniek zorgden voor dit resultaat, maar aan het eind van de rit doet het er ook weinig toe. De groezelige atmosfeer is namelijk geknipt voor dit genre van lompe death metal, compleet met laag gestemde gitaren en een diepe grom die totaal onverstaanbaar is, maar dat hoort bij dit soort muziek als chocopasta bij boterhammen.
Ongeacht het duidelijke eerbetoon aan de begindagen der death metal (zowel qua aanpak als que thematiek) kan er geen twijfel bestaan over het feit dat Necroven met een pak stevige en goedgepende riffs afkomt die niet alleen de essentie van degelijke death metal vatten, maar die evenzeer blijven hangen. In dat opzicht leunt 'Worship of Humiliation' soms vervaarlijk dicht aan bij Incantation's debuut 'Onwards to Golgotha': de barrage aan memorabele en griezelig klinkende gitaarpartijen blijft ongenadig hangen en dat is vandaag de dag een sterke verdienste.
Die lompe slachtpartijen houden overigens vol tot het einde, en nergens voelt Necroven de nood om enigszins subtiel uit de hoek te komen. Verstand op nul en beuken maar is de boodschap en die draagt dit project geweldig uit. Echte uitschieters zijn moeilijk te noteren, vooral omdat de trein de hele tijd door blijft gaan en nergens een adempauze laat. Dat kan best vermoeiend werken, maar hier maakt het niet uit, want beuken is de boodschap en beuken is wat het album op zijn best doet.
Necroven vindt natuurlijk het warm water nergens opnieuw uit, maar als act die de sfeer en aanpak van de oude stijl wil vangen, schieten ze met scherp. Het album is lomp, onberekenbaar en gevaarlijk, maar met een lading aan memorabele riffs die zich als vleeshaken in de gehoorgang vastzetten. Een succulent dinertje met bloederige ingewanden als voorafje?
