Londen is broeihaard voor zogenaamde ‘elektronische basmuziek’, wat in het verleden leidde tot wereldwijde ontwikkeling van jungle, drum’n’bass, dubstep …. En de zoektocht naar vernieuwing gaat steeds voort! Het trio Nedry is is zo’n fris, vernieuwend gezelschap. Hun debuut, ‘Condors’, werd in 2010 in het milieu van ondergrondse party’s in de UK ten hemel geprezen. De formule slaat dan ook duidelijk aan: twee techneuten met een voorliefde voor livemuziek en een schriele Japanse zangeres slaan een permanente brug tussen minutieuze verfijning en onder het vel kruipende dansmuziek. ‘In a Dim Light’ knipoogt zelfs nog meer naar hedendaagse dansstromingen maar onderhoudt de lieflijke, mysterieuze uitstraling van het trio.
Het is al langer aan te voelen dat dubstep leidt tot richtingen waar de bas wel heel diep verscholen zit of zelfs nauwelijks present is. Een grote mate van zuiverheid en helderheid van bovenliggende clicks en flarden van samples verlichten een universum van seismische wobbles en hartpulsen. Dat is bij Nedry niet anders. In een nogal minimalistisch kader van bas en beats worden gemoedelijke melodieën en ruimtecreërende echo’s geprojecteerd. Daarover wordt de hoge, ijle stem gedrapeerd van Ayu Okakita die haar Oosters timbre als meerwaarde weet in te schakelen.
Dit erg fijngevoelig album opent uitermate subtiel met piano en naar voren getrokken zang, om dieper en dieper weg te zinken in een bedje van zweverige elektronische psychedelica. De kreet “Let me suffer” in ‘I Would Rather Explode’ vormt de brug, en dan vallen de knokkende dubstepbeats in. Een fonkelregen daalt neer en Okakita legt kracht en overtuiging in haar stem. Vervolgens sterft alles weer uit. Het is die golfbeweging die wel meermaals weerkeert in de tien tracks van deze plaat.
Het is echter niet die nogal traditionele structuur, maar eerder het samengaan van de elementen die Nedry siert. Want de Björk-achtige feeënzang en verhakkelde ritmiek lijken in songs als het vijf minuten durende ‘Post Six’ een eigen patroon te volgen, maar werken toch versterkend ten opzichte van elkaar.
Harmonie is de grootste troef. ‘Havana Nights’ speelt daar uitstekend op in. Weggetrokken halo’s, shuffles, links en rechts sissende stereoritmen en een geheel van sferen en ambienttonen vormen een ontzettend mooi opbouwende totaalconstructie die door solide, duistere dubbassen worden gestuwd naar een hoog verheven niveau. Doordat Ayu Okakita zichzelf heel voorzichtig inwerkt met de herhaalde woorden “come on inside” opent ze zelf de weg voor haar lieflijk muzikaal verhaal. Het geheel heeft iets als een weerloze droom boordevol boeiende momenten, maar vooral met een erg hoge verslavingsfactor.
‘In a Dim Light’ is een op en top Britse, hedendaagse elektronicaplaat. Een mogelijk nieuwe ontwikkeling van basmuziek wordt hier blootgelegd: eentje die verfijning en een poppy uitstraling verzoent met verscholen onrust in een bijna sacraal kader. Het geeft Nedry, dat in een luidruchtig ‘TMA’ even op een fout been leunt, iets magisch.
