Het zijn opnieuw hoogdagen voor doom metal: nadat het genre een tijd in de vergetelheid werd gedrumd door de opkomst van technische death metal en black metal, sijpelen nu overal nieuwe en best sterke doombands door. Een nieuwe naam binnen het genre is Nox Aurea, die toch vrij goed aan de slag gaan met het gegeven.
Het slepende tempo van de songs wordt vaak gezien als een makkelijke manier om doom metal te spelen. De nummers dienen enkel traag te zijn en dan loopt het wel los. Uiteraard is dat een foute perceptie en gelukkig valt Nox Aurea niet in de val van gewoonweg saai te worden. Doorheen de nummers valt voldoende te ontdekken om het geheel aantrekkelijk te maken. Zo speelt de band vaak leentjebuur bij de oerdoom van oude Paradise Lost in het gebruik van huilerige melodieën en verstopte solo's boven een rauwe en donderende riff. Maar vooral een band als Draconian lijkt een gelijkgestemde act te zijn: de tristesse van het geheel, het sporadisch gebruik van vrouwelijke zangpartijen en de brute gromstem zijn duidelijk van dezelfde school.
Toch durft Nox Aurea soms op het gaspedaal duwen: zo bevat 'The Shadowless Plains' naast een van de meest deprimerende gitaarpartijen sinds lang ook een potige versnelling met heerlijk doorrollende dubbele basdrums en sferische achtergrondklanken. 'Ascending in Triumph' klinkt titelgewijs positief, maar wie deze opener tot zich neemt zal zichzelf snel zien wegzakken in een poel van mistroostigheid. 'Mother Aletheia Chapter II' start met een vioolpartij die vermoedelijk uit een synthesizer komt, maar die toch de toon zet voor de rest van het nummer.
Positief zal een mens hier dus niet van worden, daarvoor is de drukkende sfeer te aanwezig en echt nergens is een lichtpuntje aan de hemel te bespeuren. Nox Aurea doet het niet slecht, maar aan de andere kant blijft een beetje het knagende gevoel dat het geheel toch al ergens eerder werd gehoord. Zo zijn de referenties aan Draconian en oude Paradise Lost soms echt wel opvallend en dan ontstaat het idee dat die bands hetzelfde toch net iets beter gedaan hebben.
Nox Aurea levert een degelijke prestatie met 'Ascending in Triumph' en dit doomepos zal meer dan waarschijnlijk de doomheads tevreden stellen, maar een meesterwerk is het nog lang niet. De band dient vooral te denken aan het schrijven van meer memorabele songs en dan zullen ze daadwerkelijk klaar zijn voor het grote werk.
Meer over Nox Aurea
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
