Ondanks zijn heerlijke groepsnaam, zal het Engelse elektrotrio Ou Est Le Swimming Pool voor altijd een zwarte schaduw met zich meetorsen. De tragische zelfmoord van Charles Haddon tijdens de afgelopen editie van Pukkelpop haalde immers de hoofdpunten van vele nieuwbulletins. Wanneer de zanger van de groep op het einde van hun optreden in de Dance Hall in het publiek springt, stort hij te pletter op een jong meisje dat met enkele gebroken ruggenwervels afgevoerd moet worden naar het ziekenhuis.
De hele groep is duidelijk aangeslagen door het incident. Later die avond verhangt de 22-jarige frontman zich aan het hekwerk op de artiestenparking en trekt de sensatiecarrousel zich op gang. Hoewel Ou Est Le Swimming Pool het voorafgaande halfjaar een bescheiden hitje scoorde met ‘Dance The Way I Feel’, zijn ze nu pas echt nieuws. Hun debuutplaat wordt postuum toch nog uitgebracht. De oorspronkelijke titel ‘Christ Died For Our Synths’ blijkt opgeborgen en vervangen door het iets ingetogener ‘The Golden Year’. De melancholische synthpop van de groep is echter volledig intact gebleven.
Het volledig beatloze ‘You Started’ opent de plaat met meerstemmige vocalen, ingetogen piano en dramatische strijkers. Muzikaal put Ou Est Le Swimming Pool graag uit de vroege jaren tachtig en zijn Depeche Mode, New Order en Pet Shop Boys nooit veraf. Vanaf ‘The Key’ worden dansbare elektronische ritmes gedrapeerd met weidse synthesizers en kamerbrede refreinen. Tegelijk valt op hoe zwartgallig de teksten van Haddon vaak zijn. “I talk to no one / Always falling short of help / I choose to take this by myself / And go, I just go”, luidt het in ‘Dance the Way I Feel’. Na de betreurenswaardige gebeurtenissen van de afgelopen zomer klinkt het allemaal des te droeviger.
Met zijn begeesterde zang, euforische synthesizerpartijen en opzwepende drumbeat ontpopt ‘Jackson’s Last Stand’ zich tot een hymne voor alle zwartgeblakerde zielen, terwijl ‘Our Lives’ de tomeloze weemoed weet te kanaliseren in een meeslepend, zinderend knutselwerkje. Het triumviraat ‘Answers’, ‘Get Along’ en ‘The Curtain Falls’ borduren voort op hetzelfde elan, maar zijn iets te veel middelmaat om écht te blijven hangen. Het meanderende ‘Next to Nothing’ blijkt echter een bloedmooi sluitstuk van dit veelbelovende plaatje vol glasheldere, aanstekelijke popmelodieën en getormenteerde vocalen. ‘The Golden Year’ is de hedendaagse soundtrack van het escapisme: muziek om de treurnis van je af te dansen. Laat Charles Haddon niet voor niets gestorven zijn en doe er uw voordeel mee.
