Het Britse Power Quest bestaat ondertussen een goeie tien jaar en heeft in die tijd een vijf albums op de mensheid losgelaten. Niet slecht gewerkt, zeker niet indien men bedenkt dat enkel de toetsenist het enige originele bandlid is. Voor deze laatste schijf schakelden de heren de hulp in van zanger Chity Somapala, die een aantal mensen allicht nog kennen van zijn kortstondige werk bij Griekse powermetallers Firewind. Het geheel 'Blood Alliance' is een erg degelijke, maar tegelijk erg brave metalplaat geworden, die nergens de platgetreden paden van het genre verlaat.
Opener 'Battle Stations' is een vreemd eendje in de bijt: in wezen niets meer dan een veredelde intro, laat dit stukje snedig gitaarwerk horen dat veel agressiever klinkt dan de rest van de plaat. Daarom dat het eerste echte nummer 'Rising Anew' een tikje tegenvalt, maar dat kan ook niet anders na zo'n puike opening. Power Quest grossiert dan wel in symfonische heavy metal, het geheel blijft ontegensprekelijk luchtig en de toetsenpartijen nemen nergens echt de bovenhand, waardoor koning gitaar vrolijk mag blijven gaan.
Dankzij een mooi uitgekiend stramien van gitaarpartijen klinkt 'Blood Alliance' erg klassiek en tegelijkertijd erg degelijk: de nummers zijn allemaal voorzien van een duidelijke kop en staart, er is goed nagedacht over structuur en melodieën (zo heeft elke song een typische hook) en zijn de zanglijnen blijkbaar bedoeld om mee te zingen/brullen. Frontman Somapala heeft een nogal typische strot en kan met een beetje korrel echt wel melodieus zingen, maar net als bij zijn passage in Firewind lijkt het soms alsof de brave man net niet genoeg kracht kan zetten om daadwerkelijk iedereen in te pakken. Het schoentje wringt hem ook wat in het feit dat geen enkel nummer echt de clichés van het genre kan ontstijgen. Dat is leuk indien een mens ook niets meer dan dat verwacht, maar wie iets opvallends of nieuws wil ontdekken, zal op de spreekwoordelijke honger blijven zitten.
'Blood Alliance' is hoegenaamd geen slechte powermetalschijf, maar mist die extra vonk die het geheel moet laten opvallen binnen de gigantische overdaad aan releases. Een beetje jammer, maar wie geen genoeg krijgt van melodische heavy metal, zal zich hier geen buil aan vallen.
