Sommige vaste waarden hoeven niet in twijfel te worden getrokken. R.E.M. is zo'n vaste waarde. Te soft om rock te zijn en te fel om pop te zijn, heeft dit Amerikaanse kwartet zich inmiddels toch een sterrenstatus aangemeten. Hoewel de platen van dit combo al eens iets te voorspelbaar en 'standaard' durven uitvallen, moet R.E.M. het vooral hebben van zijn spetterende liveshows (en zijn flamboyante frontman). Het mag dan ook een groot wonder – of tekort – heten dat zo'n kwarteeuw na oprichting nog steeds geen officiële liveplaat het licht heeft gezien. Daar komt bij deze dus verandering in.
'Live' mag geïnterpreteerd worden in de brede zin van het woord. Een dubbele dvd én een integrale concert-cd maken een mooie samenvatting in beeld en geluid van een dubbele show in Dublin, twee jaar geleden. Enkel een boekje met bijbehorende foto's is achterwege gebleven. Maar zo wordt echter vooral de muzikale invulling centraal geplaatst, en die is –zoals voorspelbaar- erg overtuigend. Michael Stipe schildert zichzelf zwart, zet zijn pet af en begint aan een mooie, evenwichtige liveshow. Vanaf de eerste noten klinkt 'Live' – mede dankzij een prachtige eindproductie – erg groots. De band kiest voor een playlist die nogal onbekend begint, maar toch stevig rockt en swingt en een mooie synthese maakt tussen pop en rock. R.E.M. laat schijnbaar eenvoudige drie minutenliedjes plots uitgroeien tot een sterk melodieus, beweeglijk muzikaal verhaal waarbij frontman Michael Stipe niet aarzelt om af en toe de longen uit het lijf te schreeuwen.
Het eerste echte hoogtepunt van de show, die weergegeven is met veel snel opeenvolgende close ups, extra visuals en sfeerbeelden om de volle dynamiek van het optreden te benaderen, komt bij de mooi opklimmende ballade 'Boy in the Wall'. Zowel zang als beeld van Stipe worden hier mooi ontdubbeld en versterkt door een krachtig samenspel tussen bas en piano. Vanaf dan gaat het fel bergop. Zowel het predikende 'Cuyahoga' als kaskraker 'Everybody Hurts' zorgen voor heus vuurwerk, hoewel Stipe weigert in deze laatste bloedmooie ballade vocaal volledig mee te volgen. De stevige instrumentale uitloper van rechterhand en gitarist Peter Buck die er op volgt, maakt dat echter meer dan goed. Met drieëntwintig songs biedt de band voldoende snoepgoed voor een memorabel concert. Puike hits als 'Bad Day', 'The Great Beyond', 'The One I Love' of 'Drive' vullen absolute toppers als 'Losing my Religion' of afsluiter 'Man on the Moon' aan. Zeldzame momenten die dit document biedt: Stipe die laat zien dat hij ook kan glimlachen, na een interactief 'Electron Blue', Buck die maar hemels blijft soleren op zijn gitaar in 'Orange Crush', Daniel Ryan van The Thrills die mee het podium op klimt om '(Don't Go Back to) Rockville' te zingen en Stipe die – nogmaals – openlijk zijn spijtbetuigingen uit voor het politieke wanbeleid in zijn thuishaven Amerika.
'Live' maakt op alle fronten zijn verwachtingen waar: een goed geluid, een goede sfeer, een leuke extra (gastoptreden) en een opeenvolging van zo goed als alle grote hits. Zowel fans als mensen die de band op afstand volgen en hun platen net iets te mak vinden, hoeven niet te aarzelen dit audiovisueel pakketje aan te schaffen. Dit is een heerlijke vorm van entertainment.
Meer over R.E.M.
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
