Met zijn eigenzinnige visie op elektronische muziek en pop kon het niet anders, of de EP ‘Has the Air Gone Walking?’ van het Zuid-Londense trio Raf and O zou opgemerkt worden. Het label Geo pikte de moedige poging van Raf Mantelli en haar twee mannelijke kompanen op en gaf hen de kans om dit ‘A Giant in the Snow’ in te blikken, een psychedelisch album waarop diepe bassen, fijnzinnig gitaargetokkel en solide vocalen van zangeres en (figuurlijke) frontman Raf Mantelli het hoogste woord voeren. De sound, die zich absoluut niet op de grote massa richt, maar regelrecht gaat voor een publiek dat de moeite wil doen om het album in al zijn facetten te proeven, leunt nog het dichtst aan bij wat men in een discotheek rond een uur of zeven zou kunnen draaien voor een volledig stoned publiek: de langgerekte grooves lijken op te borrelen uit de boxen en de dreunen komen telkenmale van erg diep. Dat wil uiteraard niet zeggen dat het album niet goed in elkaar zit, integendeel: in tracks als ‘Gio’ (dat ironisch genoeg voortdurend als “joy” gezongen wordt) of de schitterende afsluiter ‘The Seam’ blijkt duidelijk hoe secuur de verschillende laagjes van de muziek gelegd worden.
Bijzonder is dat Raf Mantelli, Richard Smith en Graham Dids niet terugdeinzen om timide en breekbare elektronische muziek te maken, die niet verdrinkt in bassen die de luisteraar omver blazen. Onder andere ‘Pawn in a Game of Chess’ (bemerk overigens de mooie titel) is zo’n nummer dat als een kaartenhuisje in elkaar zou kunnen stuiken, maar door de spontane en absoluut niet gemaniëreerde stem van Mantelli overeind blijft. Het getemperde, lage gedreun uit ‘Bully’ heeft dan weer een erg slepend effect en verheft de track tot een log dansnummer met vervaarlijke synthesizers eronder. In ‘Cycad’ is het Mantelli die dan weer erg vermoeid klinkt, wat het nummer een erg duister gevoel geeft.
Anderzijds krijgt een luisteraar die niet aan ambient gewend is, misschien te veel het gevoel dat ‘A Giant in the Snow’ te vrijblijvend is en te weinig van atmosfeer verandert. De psychedelische trip is boeiend, maar na een tijdje zou Raf and O best andere finesses mogen bovenhalen, want na verloop van tijd wordt de luisteraar de starre gedaante gewoon, wat natuurlijk niet bevorderlijk is voor de luisteraandacht. Bovendien mist het album een echte hit. De band heeft uiteraard niet gemikt op een radiogevoelig publiek, maar dat is geen excuus voor het feit dat ‘A Giant in the Snow’ geen onvergetelijke nummers bevat. Raf and O heeft dus absoluut voldoende potentieel, dat wel, maar de band heeft voorlopig slechts een aardigheidje van zijn kunnen klaar.
Meer over Raf and O
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
