Met de release van het eerste album van nederpopgroep 'Kluge Leute' liet Beluga Recordings eerder dit jaar al uitschijnen dat het werkt aan een of ander verruimingsproject. Dat het alternatieve elektronicalabel nu komt aandraven met een stel lang verloren gewaande opnamen van een obscuur rockgroepje uit de jaren stilletjes is niettemin een complete verrassing. 'New York 1979–1980' is een greep uit de demotapes die de band Rosamunde in de winter van 1979 in een New Yorkse kelder opnam. Rosamunde bestond uit twee Utrechtse broers – zanger en gitarist, die naar de States verhuisd waren om er muziek te spelen samen met een lokale drummer (Jimmy) en bassist (Floyd). De broers, die op vraag van de familie anoniem blijven, stierven niet lang daarna aan een overdosis. De tapes geraakten in de vergetelheid, tot een neef van het duo ze vanonder het stof wist te halen en ermee bij Beluga ging aankloppen.
Dat is althans wat de begeleidende bio zegt. De realiteit doet anders vermoeden. Het eerste wat namelijk opvalt, is de kwaliteit van de opnamen. Die is zo onberispelijk zuiver, en lijkt dus niet afkomstig van een oude taperecorder, dat men zich stilletjes begint af te vragen of de mannen van Beluga niet één of andere grap uitgehaald hebben. Bovendien klinkt de muziek verre van gedateerd. Het kan natuurlijk dat Rosamunde zijn tijd vooruit was, maar toch ... het hele verhaal is bijna te 'perfect' om waar te zijn.
De opname op zich bestaat uit twaalf, op twee tracks na, uiterst korte songs waarin een minimaal, desolaat geluid centraal staat dat perfect gelinkt kan worden aan de donkere tijdsgeest die er op het einde van de jaren '70 leefde. De melancholische, haast depressieve postrock die Rosamunde brengt, doet denken aan avant-garde bands als The Velvet Underground, Can en (vroege) Sonic Youth. Songtitels als 'Rknalpijp', Morningside' en 'Feverish' verraden bovendien dat de songschrijvers op het moment van de opnamen inderdaad mogelijk al aan de drugs waren. Ondanks het feit dat de weltschmerz er vanaf druipt en de dissonante gitaren, de niet aflatende klagende zang en minimale, repetitief tikkende drums na een tijdje op de zenuwen dreigen te werken, bevatten deze opnames heel wat knappe ideeën en een rauwe muzikale schoonheid. Echte uitschieters zijn er niet te noteren, maar tracks als 'Nummer Twee' en 'Duke E', waar er in de achtergrond zelfs keyboards opduiken, zouden niet misstaan op een Duyster-compilatie van het gelijknamige Studio Brussel-programma. 'W49', waar de zang voor de verandering niet uit een metersdiepe spelonk lijkt te komen en de band met rudimentaire samples speelt, nodigt zelfs uit tot bescheiden hoofdknikken. Om het geheel nog mysterieuzer te maken brengt de groep als afsluiter een track die zo hard lijkt op 'Creap' van Radiohead, dat men zich de vraag stelt of Thom Yorke en de zijnen voor hun melodie en songstructuur geen leentjebuur speelden bij deze onbekende band.
Rosamunde's 'New York 1979-1980' is een intrigerende, als niet uiterst vreemde plaat. Muzikaal gezien bevindt deze opname zich eerder in de middenmoot van wat de postrockscène doorgaans produceert, maar als 'product' loont het zeker de moeite deze cd eens te beluisteren. Beluga Recordings stelt de cd, net zoals al zijn releases overigens, integraal en gratis beschikbaar op zijn site, dus waarom zou men niet even een half uurtje tijd vrijmaken om een antwoord te vinden op de vraag: "Is dit muzikale verhaal nu waar of niet waar?"
Meer over Rosamunde
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
