Al dan niet vernoemd naar de legendarische slechterik uit de al even legendarische serie 'Merlina' slaat dit Belgische duo een nietsvermoedende luisteraar vol op het gezicht met hun heerlijk logge edoch melodieuze doom/sludge. Voor een tweede album klinkt het geheel alvast bijzonder geslaagd en heerlijk, met zeven onversneden lappen pure grootsheid.
De laatste tijd lijkt het bon ton voor bands om een bassist buiten de vergelijking te houden. Dat is zeker in de alternatieve rock zo, en ook Sardonis doet het louter met gitaar en drum, maar het verschil is wel dat het hier lijkt alsof er een heel bataljon muzikanten staat te spelen. Zo gebruiken de heren geregeld dubbele gitaarlijnen, die de loodzware gitaarmuur voorzien van subtiele elementen en de nodige melodie. Dat breekt overigens het geheel ook open, en door te kiezen voor occasioneel wat subtiliteit bewijzen deze jongens dat musiceren zoveel meer is dan als een aapje staan te rammen op de instrumenten. Voor hoofdzakelijk doomgericht te zijn, durft de band overigens ook geregeld het gaspedaal in te duwen, wat resulteert in een paar lekkere nekbreker-momenten.
Het feest begint al meteen van opener 'Burial of Men': een monsterriff (waarvan dit album er nog een paar in petto heeft) die zo lijkt te komen uit de kluis van klassieke Black Sabbath krijgt gezelschap van fiks doormeppende drums en jaagt het adrenalinepeil de hoogte in. Tijdens de heviger momenten lijkt Sardonis aansluiting te vinden bij de primordiale rock van High on Fire, door eenzelfde graad aan enthousiasme en pompende actie te vinden. Echter, dit duo kan ook ingetogen te werk gaan. Hier en daar zijn er subtiele momenten van introspectie, met een spaarzame gitaarlijn gecombineerd met wat zweverige effecten en zachte percussie.
Een ander nummer dat werkelijk een prijsbeest vormt, is zonder twijfel 'The Torch and the Bearer', alweer gezegend met een erg herkenbaar thema en een paar riffs waarvan verschillende gitaristen wensten dat zij die hadden gevonden. Dat alles overigens zonder enige vocalen, want de heren van Sardonis doen alles instrumentaal. Dat is geen gemis, want de songs zijn meer dan interessant en afwisselend genoeg om de aandacht scherp te houden.
Met 'II' heeft dit duo een ravissant beukbeest van een plaat afgeleverd dat het meer dan verdient om gehoord te worden. De riff staat centraal en in tegenstelling tot andere duo's die eerder pretentieus durven zijn, weet Sardonis dat het nummer moet knallen. Bij deze is dan ook hun missie geslaagd.
