De meer potige gothic rock is nog lang niet dood! Dat bewijst Shadowgarden wel. Wie dacht dat er – ondanks het succes van een band als HIM – geen aandacht meer zou zijn voor gitaargeoriënteerde, donker getinte rock is eraan voor de moeite. Toegegeven, bijzonder vaak zijn de bands onderling inwisselbaar of van twijfelachtig allooi, maar gelukkig voor de sceptici weet Shadowgarden te overtuigen, al blijft 'Ashen' niet gespaard van clichés.
'Shadowplay' is een mooie binnenkomer en een duidelijke intentieverklaring hoe de rest van het album eruit gaat zien: degelijke en tegelijkertijd doorzichtige gitaarpartijen worden vergezeld van een melancholische melodie en het tempo ligt redelijk hoog. Daarbij komt nog een licht omfloerste zangstem, die gelukkig niet probeert om zo diep mogelijk te croonen, iets wat veel bands in dit genre pogen en vaak met hilarische gevolgen.
Ook 'Last Summer' borduurt verder op deze heldere formule en de toon is meer dan gezet. Hier en daar mag een zoetgevooisde dame het geheel opfleuren, maar het blijft toch duidelijk dat de gitaar de hoofdrol wegkaapt in sobere songs die makkelijk blijven hangen. Liefhebbers van het genre zullen ongetwijfeld al beginnen watertanden.
Toch is het niet allemaal goed nieuws. Shadowgarden is niet vrij van een euvel dat wel vaker bands van deze strekking plaagt, en dat is de relatieve inwisselbaarheid van de nummers. Na verloop van tijd is het niet meer zo heel duidelijk welke song aan het spelen is. De algehele toon van de plaat blijft netjes gehandhaafd en dat is mooi, maar iets meer opvallende songs of iets meer verschil onderling had 'Ashen' een stuk beter gemaakt.
Al bij al is dit zeker en vast geen slechte plaat en het geheel luistert zeer aangenaam weg. Dat het allemaal wat op elkaar begint te lijken is dan ook een vrij klein mankement, waar fans van het genre meer dan waarschijnlijk niet over gaan struikelen.
Meer over Shadowgarden
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
