Jazz en hiphop, de combinatie zal bij veel muziekliefhebbers onvrijwillig de geest van Guru's Jazzmatazz oproepen. Waar deze Amerikaanse mc jazz gebruikt als backdrop voor zijn gerapte teksten, houdt de Britse saxofonist/mc Soweto Kinch de twee stijlen meer gescheiden, hoewel de en stijl hier en daar bij de andere infiltreert. Inhoudelijk vertelt 'A Life in the Day of B19' kleine, herkenbare verhalen over verschillende bewoners uit blok B19, de Luchtbal van Birmingham. Wanneer het pad van het ene personage dat van het andere kruist, draait Kinch zijn muzikale camera mee en gaat hij de tweede persoon volgen, als een aaneenschakeling van kortfilms.
Als jazzsaxofonist staat Kinch duidelijk met zijn twee voeten in de klassieke beboptraditie. Met kleine ritmische twists en arrangementen laat hij echter horen dat hij meer doet dan kopiëren. Als solist speelt hij opvallend soepel met een sappig geluid dat vaag aan Charlie Parker doet denken, hoewel hij niet zo bezig is met het uitpersen van de harmonische en melodische mogelijkheden van de muziek. Minder persoonlijk klinken de trompet- en elektrische gitaarpartijen. Heel clean en soms zelfs afgelikt verraden die mindere gedrevenheid dan wanneer de bandleider aan het woord is. Bovendien klinkt Femi Temowo's articulatie al eens houterig. Door de jazzgerichte tracks hier en daar wat bij te kleuren, vult Kinch het gebied tussen jazz en hiphop op: 'Adrian's Ballad' is filmische laatavondjazz en in 'Out There' klinken Kinch en zijn muzikanten instrumentaal het meest opzwepend met stevige distortion op de gitaar, spacy keyboards en een basdrum die zo uit een drum'n'bass track weggelopen kan zijn.
Als rapper klinkt Kinch al even soepel als wanneer hij saxofoon speelt. Bovendien stelt hij verstaanbaarheid boven virtuositeit, waardoor de verhaaltjes ook voor niet getrainde hiphoporen te volgen zijn. Bovendien is hij niet vies een aardige scheut zelfrelativering. Het hilarische gesprek tussen een jonge, het allemaal heel serieus menende rapper en de bureaucratische assistente die hem aan een job moet helpen is hoogst amusant. Net als het interview dat één of andere (ongetwijfeld bijzonder knappe) sierpresentatrice afneemt met een groot rapidool, waarbij dooddoeners als "That's so hot" en "Oh my gods" vrolijk in het rond vliegen. Minder verheffend is de inzet van het eerste verhaal waarbij het hoofdpersonage tegen zichzelf bezig is, om de luisteraar toch maar duidelijk te maken wat er gaande is. het stripverhaalgehalte is daar net iets te hoog om geloofwaardig te blijven.
Muzikaal zit de hiphop van Kinch goed. In'10.30 Appointment' (het gesprek met de jobassistente) wringt de elektronische productie lekker ritmisch tegen en in 'Expansion' zorgen de meerstemmige, opgepoetste mannenstemmen (het lijkt wel een koor van Kurt Ellings) voor een soulachtige omgeving. Wanneer hier en daar de jazz toch de begeleiding van de hiphoptracks binnendringt, klinkt dit nooit als een geforceerd potje intellectueel verantwoord eclecticisme.
Deze tweede cd van Soweto Kinch zal liefhebbers van jazz en hiphop enkele aangename luisterbeurten bezorgen, al zullen sommige jazzfans toch een beetje op hun honger blijven zitten. Het niveau dat Kinch als mc bereikt heeft hij als jazzsaxofonist nog niet beet, maar hij is er duidelijk wel naar op zoek.
Meer over Soweto Kinch
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
