Na de verhaaltjes van 'Rehearsing My Choir' zijn broer en zus Friedberger terug met een meer muzikaal album, 'Bitter Tea'. Waar twee albums terug op 'Blueberry Boat' de nadruk van de experimenteerdrang van het duo lag bij de arrangementen, verschuift die hier naar spelen met geluiden. Het is niet meteen iets dat hun muziek toegankelijker maakt. Gelukkig vormt de heldere stem van Eleanor Friedberger een stevige houvast. Ze slaagt erin om het hele bereik van haar stem te benutten en het gebruik van gekke zinnen heeft ze nog steeds niet afgeleerd. Integendeel, nu worden zinnen zelfs achterwaarts gezongen, wat wonderwel lukt zonder de akkoorden te verloochenen.
Wat de algemene sound betreft, valt meteen op dat die bepaald wordt door een heldere, opgewekte piano; een Moog-synthesizer die zuigende geluidjes produceert en verstoorde percussie die zo regelmatig haar gidsende functie verliest. The Fiery Furnaces doen daar nog een pakje bizarre effecten bovenop. Dat maakt van 'Bitter Tea' in de eerste plaats een ontdekkingstocht langs ongehoorde combinaties in een popcontext. Die context blijft namelijk de echte kracht van dit project: alles wat ze doen resulteert schijnbaar moeiteloos in catchy popsongs. Ongeveer elk nummer kan als voorbeeld dienen, maar 'Borneo' is één van de meest illustratieve. Het tempo wisselt regelmatig tussen snel en traag, het nummer wordt gevuld met freaky geluidjes en de melodie komt uit een synthesizer met elke keer weer een ander effect: zoemend, snerpend en soms op het randje van pijnlijk. In de rustige stukjes houdt de piano het nummer levend en als rode draad is er Eleanors stem.
Andere interessante wapenfeiten zijn de niet eens misplaatste, enorm vette bas in de ballad 'Waiting to Know You', de stevige dance-beat met een speelse melodie in 'Oh Sweet Woods' en het prachtige 'Teach Me Sweetheart' dat een onmiskenbaar deuntje verstopt in een zorgvuldig arrangement. Ook de twee mixes van 'Benton Harbor Blues', waarvan de laatste beter is omdat een te lange intro ontbreekt, zijn het vermelden waard. Zo is het toch niet allemaal rozengeur en maneschijn op 'Bitter Tea'. 'In No Mood', 'The Vietnamese Telephone Ministry', 'Whistle Rapsody', netjes verdeeld over de plaat, zijn respectievelijk te eentonig, te storend en te langgerekt.
Ook de hele plaat is met 72 minuten speeltijd geen hapklare brok onder de verplichte hoofdtelefoon. Laat dat echter geen reden zijn om je niet te laten onderdompelen in de gekke fantasiewereld van The Fiery Furnaces, want 'Bitter Tea' is alweer een verkenning van het ondefinieerbare terrein ergens tussen de weemoed van een onbereikbaar sprookjesschip en het hectische van een overladen speelstrand.
Meer over The Fiery Furnaces
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
