Bij de term 'horrorpunk' is er meteen een naam die opduikt, namelijk die van Misfits, het illustere gezelschap rond bassist Jerry Only en vroeger met Glenn Danzig op zang. Deze heren hebben die stijl zonder twijfel geperfectioneerd en uitgedragen. Het is dus niet moeilijk in te zien dat deze band als referentie blijft spoken bij het luisteren naar deze Duitsers, die het niet verbergen dat de Amerikanen grote voorbeelden zijn geweest. Maar of dat ook per definitie een goede plaat oplevert?
Om te beginnen is The Other een pak minder punk en een stuk meer melodische rock dan de Misfits ooit zijn geweest. Ondertussen hebben deze jongens ook veel gelijkenissen met het Deense Volbeat en is de licht komische horrorsfeer en teksten gebaseerd op griezelfilms meer een gimmick dan iets anders. Veel bijdragen tot de algehele sfeer doet het alleszins niet. The Other is behoorlijk melodieus en het geheel swingt wel als een tiet. Geregeld worden er gitaarlijnen gebezigd die een mens niet verwacht bij rechttoe-rechtaan punk en dat is een leuke extra.
Maar het jammere is dat een mens de hele tijd denkt naar een doorslag van zowel Misfits als Volbeat te luisteren. Dat laatste zit hem vooral in de zang: die klinkt ook zo vol en licht overdreven rock 'n' roll, maar komt hier meer als een cliché over dan dat bij de Denen het geval is. Daarnaast komt dat de plaat minder gas geeft dan bij de Amerikanen en hierdoor valt het geheel wat tussen wal en schip.
Wat betreft eer betonen aan de grote voorbeelden is The Other in ieder geval netjes geslaagd, en het valt niet te ontkennen dat er ook wat leuke songs te vermelden zijn. Maar wanneer een luisteraar de hele tijd zit te denken aan andere bands dan degene die op dat moment speelt, is het misschien een indicatie dat de originelen net dat stukje meer aanspreken dan dit.
