Stephen Coates startte in 1999 met zijn muzikale project The Real Tuesday Weld. Toch lijkt het er op dat deze Brit aanvankelijk niet kon kiezen welke kunsttak hij kiezen zou. Het gezelschap dat hij rond zich wist te scharen, creëert namelijk een geluid dat vaak tegen cabaret, film en zelfs literatuur aanschuurt. Voor het nieuwste album liet de groep zich inspireren door Glen Duncan’s pas verschenen roman ‘The Last Werewolf’. Rond dit boek werden 19 nummers gevlochten, iets wat ze eerder ook al deden voor ‘I Lucifer’ (2004) van diezelfde auteur.
Zoals het The Real Tuesday Weld past, is ook voor ‘Songs For The Last Werewolf’ een verzameling van erg uiteenlopende nummers bijeen gebracht. Zo wisselen genres als blues, jazz, elektronica, soul en dance elkaar af. Daarvoor werd bovendien teruggevallen op een aardige lijst gaststemmen zoals van The Puppini Sisters, Joe Cole, Pinkie Maclure en Piney Gir. Het geheel dat ‘Songs For The Last Werewolf’ is, lijkt dan ook eerder een lappendeken van klanken en nummers die meer dan regelmatig doorboord worden door gesproken passages uit de roman. Ook de kwaliteit van de nummers lijkt nogal variabel. Zo laat openingsnummer ‘Wolfman’ een puike bluesbrok horen die knipoogt naar een roodgloeiende Tom Waits. De vocalen werden ingebracht door Joe Cole. ‘The Lupine Waltz’ is vervolgens een aangenaam deuntje dat lijkt te refereren naar ouderwetse kamermuziek. Naadloos gaat dit over in het slijmerige, maar mierzoete ‘(I Always Kill) The Things I Love’. Hierin wordt zeer zacht gezongen, waardoor het de kracht mist die de vorige nummers nog in zich droegen.
Na deze nummers gaat het album voort op meer elektronische klanken. Eerst wordt er nog een loopje genomen met instrumentale triphop (‘Time Of The Month’), dat bovendien enorm kort blijkt. Na een miserabele overgang gaat het door blazers verkrachte en door beats opgeblazen dancelied ‘Love Lust Money’ van start. Helemaal overbodig zijn de spoken word-knipsels die hierin gemixt werden.
Het sobere ‘The Ghost’ is waarschijnlijk het nummer op deze soundtrack met het meeste bestaansrecht. Stephen Coates – geholpen door een aardig achtergrondkoortje – bezingt mooi een lied met lyrics als een horrorfilm. Tijdens het refrein doet hij denken aan Bon Iver.
Verder kan er gewag worden gemaakt van érg goedgemutste cabaretswing tijdens ‘The Hunt’, dat op zwier wordt genomen door de Puppini Sisters en dat ook wel geslaagd genoemd kan worden, met de kanttekening dat het nogal hoekig geproduced lijkt. Ook de productie – overgang incluis – van het daaropvolgende dancenummer ‘Tear Us Apart’ sluit daarbij aan. Dit lied – met een opvallend rommelige structuur en een knullige opbouw – geldt bovendien als uitschieter omwille van zijn matige zang.
Toch passeren ook nog enkele lichtpuntjes de revue. Zo verdienen achtereenvolgens de rustige zang en de dwepende trompet van ‘Save Me’, het donkere duet ‘Come Around’ en het dramatische ‘The Cruellest Month’ nog een positieve vermelding.
Ondanks dat er verschillende genietbare nummers op ‘Songs For The Last Werewolf’ te vinden zijn, valt het album vooral op door de aanwezigheid van een aantal draken van nummers, iets wat waarschijnlijk niet vreemd is voor een soundtrack bij een horrorboek.
