Het Amerikaanse The Sword heeft op een vrij korte tijd flink wat bereikt. Zo mochten deze jongens op tournee met onder meer Metallica en Ozzy Osbourne. Het kan al eens slechter gaan voor een act. Maar natuurlijk is het dan altijd de vraag of de muziek de eventuele hype kan overleven. In het geval van The Sword en hun album 'Apocryphon' is het antwoord daarop best makkelijk: ja. De heren hebben hoegenaamd geen toegevingen gedaan en zijn gewoon lekker verder aan het borduren op hun met '70-ies psychedelica doorspekte stonerrock.
Het leukste aan The Sword is dat hun smoelwerk onaangetast is gebleven, ondanks het ogenschijnlijke succes van hun namedropping bij de sterren. Geen sinecure, want er zijn al bands voor minder van hun voetstuk gevallen. Maar wie 'Apocryphon' in de cd-lader schuift, ontdekt na de eerste tonen van 'Veil of Isis' de ingrediënten voor een lekker schijfje: heerlijk ronkende gitaren, frisse melodieën, en zanger met een typisch zweverige stem die zichzelf tussen de in het rond vliegende noten mag manoeuvreren en een productie die de sfeer uitademt van de jaren zeventig. Het moet toch zijn dat de mythische klank van dat tijdperk ergens steek houdt, want anders zouden er bar weinig referenties naar zijn.
The Sword past dan misschien hetzelfde trucje toe binnen elke song, toch is het sterk om te horen hoe snel deze band een eigen gezicht heeft gekweekt en hoe consequent ze dat volhouden. Dat maakt dat een nummer van The Sword ook ontegensprekelijk als een eigen compositie klinkt en dat is behoorlijk zeldzaam. Het grootste minpunt? Dat niet iedereen stapelgek is van dit soort muziek. De trippy melodieën en de wel erg typerende zang gaan geen spek voor ieders bek zijn, maar met een ritje op een magisch tapijt doorheen de fonkelende sterren van een paarse melkweg kan 'Apocryphon' vast wel de juiste oortjes bereiken.
