Het gaat hier om pianoconcertos, niet symfonieën, dat is al meteen duidelijk. Mikhail Pletnev wordt begeleid door het Nationaal Orkest van Rusland onder de leiding van cellist Mstislav Rostropovich.
Pianist en dirigent hebben een sterke band met deze werken, twee van de meest bekende concerti uit de Russische pianoliteratuur. Het eerste wat opvalt is dat er voor een volle, ronde en romantische orkestklank gekozen is – het klankideaal voor de gevarieerde wereld van Rachmaninov. Pletnev haalt een zachte klank uit zijn instrument, domineert het orkest nooit en veilt bewust alle harde kantjes in de muziek mooi weg. Bij Prokofiev klinkt dat afgewerkt maar wat braafjes bij momenten: van het 'enfant terrible' onder Russische componisten had de luisteraar bij momenten wel wat meer vuur mogen verwachten. Het Rachmaninov concerto klinkt dan weer helder en afwisselend waarbij de piano vaak een intieme klank krijgt die eerder aan kamermuziek doet denken. Pletnev speelt gereserveerd en waardig, erg verstaanbaar en dit is wat nodig is bij Rachmaninov. Een aandachtige beluistering van dit werk zal dan ook nooit vervelend worden. Het is een wereld op zich van afwisselende emoties en klankkleuren. Pianist en dirigent hebben er bewust voor gekozen de nadruk minder op het ritmische aspect van Prokofiev's muziek te leggen en meer op het romantisch/melodische. Zo klinkt het tweede deel van diens concerto – een thema met variaties – bijvoorbeeld erg klassiek en gestructureerd. De eerste variaties laten dit ook toe, met uitgebalanceerde melodieën en een melancholisch akkoord in de houtblazers om elke variatie af te sluiten. Maar terwijl dit deel van het concerto duidelijk intenser en intenser wordt, is toch voor een lyrische aanpak gekozen, die aanzienlijk wat kracht wegneemt in de meer bewogen variaties. Pletnev gaat, in dezelfde geest, bewust alle loze virtuositeit uit de weg – de snellere passages, zoals het eerste deel van Prokofiev of het laatste van Rachmaninov klinken alsof er niets gemakkelijkers voor piano geschreven is, wat een groot compliment voor Pletnev is. Maar een beetje meer spektakel in de piano zou niet misplaatst zijn, al was het maar omwille van het contrast met meer melodische gedeeltes.
Maar dit zijn eigenlijk niet meer dan details: met deze twee grote concerti heeft Pletnev een erg goede plaat gemaakt, met een interpretatie die wel vernieuwend genoemd mag worden. En tegen het talent deze pianist wegen maar weinig bezwaren op. Zeker een aanrader!
Meer over V/C
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
