Als enfant terrible van de rockmuziek heeft het Amerikaanse duo Ween al heel wat mensen verbaasd. Wars van alle commercie blijft deze gekke tandem hardnekkig zijn ding doen en met alles en iedereen (inclusief zichzelf) de spot drijven. Voordeel hiervan is dat ze door velen hierdoor op handen worden gedragen, ongeacht hun gekke muzikale bokkensprongen. De stapels platen, elpees en singles die deze band al op zijn palmares heeft, zwieren heen en weer naar funk, puntige jazz, countryrock, kinderlijke liedjes tot erg gevatte conceptmuziek. Waar elke plaat een verhaal op zich te vertellen heeft, is een lijn doorheen Weens carrière moeilijk te trekken. Dat maakt dat deze 'Shinola Vol.1' als verzamelaar van obscuur werk en b-kantjes ook een erg verwarrende collectie is van liedjes, gevormd rond leuke ideeën, maar met de meest uiteenlopende muzikale invullingen.
Het is alles behalve eenvoudig om een eindverdict over een plaat als deze te vellen. 'Shinola Vol. 1' scheert werkelijk alle kanten uit. De ene keer presenteert 'The Rift' traag drammende spacerock, de volgende keer gaat een leuke 'I Fell in Love Today' naar lomer, hoppende country. Feit is wel dat alle twaalf de verzamelde liedjes op deze cd telkens erg gevat, origineel en zelfs aanstekelijk overkomen. Het vaak kordate spel op de gitaar wordt netjes ingebed in een wijds klankspel van hikkende drums, samples of vreemde zangpartijen. Opwippende gitaarrock, doorspekt met jazz-, country of zelfs disco-invloeden maakt de meest grillige bewegingen, zonder daarom zijn lachwekkende eenvoud te verliezen. Geladen met humoristische teksten, quotes en titels, is het al snel duidelijk dat deze muziek aardig mag gerelativeerd worden. Zo bibbert zanger Gene Ween in 'How High Can You Fly' nogal angstig over het heerlijk zwevende klanktapijt heen en het sarcastische 'I Fell in Love Today' lijkt the Beatles op Jolly Jumper te hebben gezet.
Dat het hier ook al eens om onuitgegeven, oude en dus minder interessante bijdragen gaat, valt op in songs als 'Israel', dat met uitgesponnen saxofoonpartijen en gesproken tekstlijnen maar wat lijkt aan te modderen en uit een goedkoop familiefeestje ontsnapt lijkt. Verder zitten eindeloos herhaalde zinnen als 'Big Fat Fuck' of 'Tastes Good on th'Bun' ingebed in een wel heel eenvoudige opbouw, waardoor deze gelijkgetitelde nummers zich erg gemakzuchtig en oppervlakkig profileren. Daar staan natuurlijk nog zo'n anderhalve hand vol parels tegenover. 'Monique the Freak' funkt en jamt er zwaar op los en laat zien dat Ween stevig aan de snaren kan rukken. Verder zwalpt afsluiter 'Someday' er heerlijk traag op los en toont met karakteristieke musicalstrijkers en wat americana gitaargesoleer hoe intiem en streelzacht deze band zich in het oor kan nestelen.
'Shinola Vol. 1' is een collectie van de meest maffe ideeën en idiote vondsten, maar telkens fijn gebundeld in mooie en compacte songs. Het album gaat dus gelukkig veel verder dan een bonte verzameling duistere b-kantjes die enkel voor verzamelaars interessant is. De cd toont de diversiteit, de humor en de allesoverheersende klasse waarin Ween zich inmiddels al zo'n vijftien jaar wentelt en zich allicht nog minstens even lang in zal bevinden.
Meer over Ween
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
