Onder zijn eigen naam en als Juryman produceerde Ian Simmonds enkele knappe albums vol ritmische, filmische elektronica. Als Wise In Time klinkt hij akoestischer dan op zijn vroeger werk maar een radicale stijlbreuk is het nu ook weer niet geworden.
The Ballad of Den the Men' is een heel toegankelijk album dat nauwelijks afwijzende reacties kan ontlokken. Het om die reden afdoen als een doordeweeks, onopvallend product is het album zwaar oneer aandoen want na enkele herbeluisteringen duiken allerlei subtiele details en arrangementen op. Het gros van de tracks drijft op knappe triphopbeats, sobere baslijnen (afkomstig van keyboards of contrabassamples), subtiele, jazzy excursies op keyboards en elektrische piano en Ian Simmonds' zangpartijen. En een mooie stem heeft hij: zijn warme, donkere, wat nasale stemgeluid sluit mooi aan bij de coole, filmische sfeer die alle tracks uitademen. Soms worden de tracks bijgekleurd met wat subtiel gitaarwerk, zoals in opener 'The Fox', waarbij een westernsfeertje nog wat wordt versterkt door een melodicasample en een streepje trompet. Simmonds is heel sterk in het creëren van sfeertjes. Is 'Firing Line' nog groezelige, grootstedelijke filmnoirmuziek, dan klinkt 'Nine' heerlijk zomers. Het heeft zelfs iets J.J. Cale-achtig, niet in het minst door de dromerige, mijmerende zang en de zweverige, folkgitaarriedel waarop het nummer voortkabbelt. Een andere keer duiken blazer- of strijkersamples op of kleuren melodicalijnen, zwoele synthklanken of scratchsamples het geluid nog wat voller. Simmonds' producer- en remixerkwaliteiten blijken uit heel het album. Alle tracks klinken volledig afgewerkt en ieder klankdetail is verzorgd en onder controle maar zonder daardoor bezieling te verliezen. Niettemin sluipt gaandeweg een gevoel van herhaling het album binnen. Dat gevoel wordt gelukkig de kop ingedrukt door naar het einde toe enkele instrumentals toe te voegen. Zo is 'Back From Somehow' – de enige beatloze track - een sfeerstukje met gitaarloopje, strijkersamples, pianomijmeringen en het herkenbare geluid van gierzwaluwen. Met zijn aanstekelijke contrabasmelodielijn en ontspannen dwarsfluit-, sax- en trompetsolo's doet 'Jah Walker' denken aan Red Snapper. Het zou niet misstaan als soundtrack op een cocktailparty, ook al door het opduiken van samples van ontspannen keuvelende mensen.
Simmonds weet verdomd goed waar hij mee bezig is en brouwt met ingrediënten geplukt uit jazz, funk, blues, lounge, filmmuziek en elektronica een hoogst persoonlijke cocktail die vlot binnenglijdt en naar meer smaakt.
Meer over Wise In Time
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
