Dat de uit Libanon afkomstige Yasmine Hamdan haar vaderland ingeruild heeft voor Parijs, betekent niet dat ze haar afkomst achter zich laat. Op haar solodebuut ‘Ya Nass’ (mijn volk) mengt ze Arabische muziek met Westerse pop, iet of wat in de lijn van de Tunesische (en ook naar Parijs uitgeweken) Emel Mathlouthi. In vergelijking met deze laatste kiest Hamdan echter voor een meer bescheiden aanpak waarbij de Arabische elementen niet zozeer in de gebruikte instrumenten zitten, maar in de gezongen taal en de melodielijnen die geregeld verrijkt worden met typerende toonafwijkingen.
Zo wordt Hamdan, die voor ‘Ya Nass’ bijgestaan werd door Nouvelle Vague’s Marc Collins, een overtuigende, Arabisch gekleurde singer-songwriter of electropopmuzikante die nooit geforceerd of goedkoop overkomt. Het is haar duidelijk niet te doen om het plezieren van een zo groot mogelijk publiek, maar om het vertellen van een eigen verhaal.
Met elektronica, keyboards en gitaar weet ze een heel scala aan stijlen en stijltjes aan te boren met nummers die effectief blijven hangen. Zo donker als de akoestische gitaar klinkt in ‘Deny’, zo snel en elegant tokkelt die in ‘Shouei’, waardoor de zon in een zacht kabbelend beekje lijkt te glinsteren. Wanneer de elektronica de bovenhand krijgt, zet Hamdan de stap naar de electropop, zoals in het sympathiek stuiterende ‘Samar’ of in ‘Aleb’ waar ze met spacy roterende keyboards een Arabische versie van Air neerzet.
Af en toe laat ze het geluid wat meer openkomen, maar echte breedsprakerig wordt het nooit. Die bescheidenheid is ook terug te horen in de manier waarop de arrangementen evolueren. Veranderingen in de aankleding worden verkregen door het toevoegen van kleine lijntjes. Zo ontstaat een sobere en toch rijke sound waarbij Hamdan er in slaagt haar muziek te laten ontwikkelen zonder dat het er meteen vingerdik bovenop gelegd wordt. Mede hierdoor blijven de songs (van Hamdan zelf en andere Arabische muzikanten) als basismateriaal centraal staan.
Zo deint, trippelt en zweeft ‘Ya Nass’ dertien nummers en drie kwartier lang op het verleidelijke raakvlak van oost en west. Het laatste woord is echter voor Hamdans vaderland, met de titeltrack waarin een mysterieuze Midden-Oosterse sfeer afgewisseld wordt met sprookjesachtige opklaringen. Spectaculair is ook dat weer niet te noemen, maar geloofwaardig blijft het wel. En dat is in deze context een hele prestatie.
