Devin Townsend, alias Hevy Devy, is een muzikale duizendpoot die al enkele decennia de hardste en tegelijk ook de mooiste muziek maakt in het extremere genre. Zijn albums zijn bij momenten keihard, dan weer prachtig mooi, maar allen worden ze gekenmerkt door een zeer herkenbaar geluid. Met Strapping Young Lad maakte hij samen met onder andere Gene Hoglan enkele loodzware albums, maar nu die band ermee gestopt is kan hij terug tijd maken voor zijn andere (solo) project. Gelukkig maar, want live is deze Canadees onnavolgbaar. Het aanwezige publiek stond dan ook vol ongeduld te wachten om hun cultheld aan het werk te zien.

Het voorprogramma had een vergelijkbare groep bij: Aeon Zen. De band is samengesteld rond Rich Hinks, die alle nummers schrijft en opneemt en zich op het podium laat omringen door een aantal muzikanten om zijn muziek ook live te kunnen brengen. Dit was helaas ook te merken: de groep was weliswaar zeer goed op elkaar ingespeeld maar het geheel klonk erg mager. De nochtans technisch uitstekend spelende gitarist was amper hoorbaar waardoor de term progressieve rock nauwelijks nog de lading dekte. Live konden deze muzikanten dan ook niet meteen bevestigen wat er op plaat te horen is.

Tijd dan voor de hoofdmaaltijd. Na een minutenlange scheldtirade door Ziltoid, de cafeïneverslaafde alien rond wie hij een conceptplaat maakte (de Ziggy Stardust van de extreme metal zo u wil), bestijgt een kaalgeschoren Devin Townsend met zijn project het podium. Begeleid door een strak spelende begeleidingsband zette hij 'Addicted!' in, het titelnummer van de nieuwste plaat. In een klein zaaltje als Biebob komt de gelaagde sound van zijn nummers perfect tot zijn recht, ook 'Supercrush!' van het nieuwe album schalt weergaloos door de speakers. Terwijl de begeleidingsband zich veeleer op de achtergrond houdt springt Devy zonder ophouden heen en weer, bekken trekkend die een cocaïneverslaafde niet zouden misstaan. Voortdurend bespeelt hij ook het publiek, zonder zichzelf daarbij te serieus te willen nemen. Het geeft de man een humoristische flair, terwijl hij intussen de ene riff na de andere uit zijn gitaararsenaal schudt. Op een bepaald moment speelde hij een volledig nummer met een compleet ridicuul uitziend hoofddeksel dat hij ergens uit het publiek had geplukt. Leuk dat metal niet altijd stijf moet staan van het machismo maar ook gewoon grappig en geniaal tegelijkertijd kan zijn. Met 'Kingdom' gaat hij vervolgens wat verder in het verleden grasduinen, het nummer is afkomstig van het loeiharde 'Physicist', het eerste album dat hij zonder antidepressiva schreef. Meteen tijd voor een eerste intermezzo, in de vorm van het rustige, atmosferische 'Deadhead'. Gedragen door een loden riff waarover een paar schaarse gitaartonen worden gespeeld, ging het publiek compleet uit de bol. In dit geval betekende dat zo veel als het sluiten van de ogen, meewiegen op een zee van geluid en het muzikale nirwana bereiken.

Eigenlijk had het concert daar al mogen eindigen, maar omdat het nu eenmaal niet bon ton is om een half uurtje op te treden werden er nog een tiental nummers aan toegevoegd. Absolute toppers, om er maar enkele te noemen waren daarbij ongetwijfeld 'By Your Command', waarin de geliefde en hyperagressieve alien Ziltoid zijn rentree maakte op het podium. Het nummer is een bravourestukje dat constant van tempo wisselt, de luisteraar op het verkeerde been zet en op bepaalde momenten het geluid van die andere band, Strapping Young Lad, benadert. Het laat ook het volledige bereik van 's mans stem horen: de vocalen worden eigenlijk constant gebruikt om een extra instrument toe te voegen, en lijken meer deel van het geheel en geen toegevoegde waarde. Wanneer het nummer zich langzaam maar zeker naar zijn verpletterende climax toewerkt kan je als luisteraar enkel dekking zoeken en hopen dat de muren het niet begeven bij deze pletwals. Na een volgende rustmoment in de vorm van 'Earth Day', een cynische kijk op het ecologisch activisme, kan het springerige 'Bad Devil' de set afsluiten. Tegendraads als hij is, bleef de Canadees vervolgens gewoon op het podium zitten om mee naar een voorgeprogrammeerd filmpje te kijken en daarop zijn eigen band terug te roepen, zodat de obligatoire we want more gezangen achterwege konden worden gelaten. Na drie extra hoogtepunten sloot 'Deep Peace' de eerste bisnummers af. Heel gewaagd om een ultra rustig nummer helemaal op het einde van een set te spelen, maar het stoorde geen moment. Terwijl iedereen nogmaals de ogen sloot bracht mr. Townsend een perfecte versie, bijgevallen door een kunstige videoprojectie.

Als uitsmijter volgde nog het catchy, haast poppy, 'Bend It Like Bender!', waarbij het publiek op het podium werd geroepen en daarbij sterk werd aangemaand om zo belachelijk mogelijk te dansen tijdens het nummer. Opnieuw niet te veel sérieux, maar des te meer lol. De twee (drie?) honderd aanwezigen konden met een perfect voldaan gevoel huiswaarts keren.  

Meer over Devin Townsend Project


Verder bij Kwadratuur

Interessante links
Agenda
Concertagenda
  • Geen concerten gevonden.